ထန်းရည်ချို အပိုင်း(၂) အိမ်နီးချင်းကောင်

ပီတိ မနေနိုင်တော့သည့်အဆုံး ထရံပေါက်မှ အထဲကိုချောင်းကြည့်လိုက်ချိန် မြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်းက ပီတိကိုခဏတာ မြင်သက်ငေးငိုင်သွားစေသည်။ထင်သည့်အတိုင်းပင် ကုတင်ပေါ်တွင် ဒူးထောက်လျက်ရှိသောကိုသိန်းထွန်း၏ရှေ့တွင် နတ်ကတော် မယ်လုံးက ခါးကိုကော့နေအောင်ကုန်းထားလျက်နှစ်ယောက်သား လိုးပွဲဆင်နွှဲနေကြသည်။ပီတိချောင်းကြည့်နေသောဝါးထရံနံရံဘက်ကို မျက်နှာမူကာ မယ်လုံးခါးကိုကိုင်လျက် အားရပါးရဆောင့်လိုးနေသောကြောင့် ပီတိနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားတွင် ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းမြင်နေရသည်။မှိန်ပျှပျှဆိုလာမီးလုံးအောက်တွင် ချွေးသံတရွှဲရွှဲ နှင့်လိုးပွဲဝင်နေသော ကိုသိန်းထွန်း၏ရမက်ပြင်းပြင်းဝတ်လစ်စလစ်ခန္ဓာကိုယ်ကြီးမှာ ပီတိအတွက် ရင်မောဖွယ်ကောင်းနေသည်။အမှောင်ထဲတွင် ကြွက်သားအဖုအထစ်များနှင့် ချွေးများကြောင့်ပြောင်တင်းနေသောခန္ဓာကိုယ်ကြီးမှာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နှင့် ဆောင့်ချက်မှန်နေသည်။ထို့သို့ မယ်လုံး၏မဲမဲပြောင်ပြောင်ဖင်ကြီးကို စည်းချက်မှန်မှန်ဆောင့်နေရင်းမှ လက်ဝါးဖြင့် ဖမ်းကနဲနေအောင် ခပ်ပြင်းပြင်းချလိုက်သေး သည်။ကိုသိန်းထွန်းကဆောင့်လေလေ မယ်လုံး က သူ့ရဲ့ ဖင်လုံးလုံးကြီးကိုကော့တက်ပေးလေလေဖြင့် နှစ်ဦးသားအပေးအယူမျှမျှကာမဂုဏ်အရသာကိုအပီအပြင်ခံစားနေကြသည်။ကိုသိန်းထွန်းက မယ်လုံး ခါးသိမ်သိမ်လေးကိုကိုင်၍ ဖင်ကိုဆောင့်လိုးနေရင်းမှ မယ်ပု၏ဆံပင်ကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ဆွဲကာ ဆောင့်နေပြန်သည်။ "အား အားးး ကိုသိန်းထွန်း အား" ဆံပင်ကိုဆွဲလိုက်သောကြောင့် မယ်လုံး ထံမှ ပိုမို ကျယ်လောင်သော ညည်းသံထွက်ပေါ်လာသည်။ဆံပင်ဆွဲထား၍ အနည်းငယ်မတ်လာသော မယ်လုံး၏ကိုယ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်မှဆွဲယူကာ ကိုသိန်းထွန်းရင်ဘက်နှင့် မယ်လုံး၏ကျောပြင်ကပ်သွားစဉ် မယ်လုံး၏လည်ဂုတ်များကို အငမ်းမရ‌နမ်းပေးနေရင်း လက်များက မယ်လုံး၏နို့သီးခေါင်းများကိုချေကာ ကလိပေးနေသည်။လီးနှင့်ဖင်ဆီမှာလည်း အလိုးကမပျက်။ကိုသိန်းထွန်းလက်ထဲမှာ ကိုသိန်းထွန်းပြုသမျှနုနေရသော မယ်လုံးမှာမူ ကာမအရသာအထွဋ်အထိပ်သို့ရောက်လျက် မျက်ဖြူပင်လန်နေပြီဖြစ်သည်။ ကြည့်နေရသော ပီတိကတော့ ခဏခဏတံတွေးမျိုချနေရုံမှတစ်ပါး မယ်လုံးနေရာ ငါသာဖြစ်ချင်လိုက်ပါဘိဟုကြိမ်းဝါးနေရုံသာ။ချောင်းကြည့်နေရင်း မိမိနို့သီးများကို မိမိလက်ဖြင့်ချေရင်း ငယ်ပါကလည်းမာနေပြီး စအိုဆီမှလည်းရွစိစိဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။ ခဏကြာသောအခါ ပီတိ၏ဝါးထရံနံရံ တဖက်မှ လိုးပွဲတွင်ပုံစံပြောင်းပြီဖြစ်သည်။မယ်လုံး၏ ပြောင်ပြောင်လုံးလုံးဖင်ကြီးနှစ်လုံးကြားမှ ကိုသိန်းထွန်း သူ့လီးကြီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်သောအခါကိုသိန်းထွန်း၏ လီးညိုညိုကြီးကို အချောင်းလိုက်မျက်ဝါးထင်ထင်တွေ့မြင်ရတော့သည်။လီးကြီးမှာ အစွမ်းကိုထောင်မတ်နေသောကြောင့် မယ်လုံး၏စအိုပေါက်ထဲမှ ငေါက်ကနဲနေအောင်ထွက်လာသည်။လီးကြီးမှာ ခုနစ်လက်မလောက်ရှည်ပြီး အရင်းရှိလမွှေးအုံကြားမှ သန်မာစွာထောင်ထနေသည်။ဒစ်ကြီးကားနေသောကြောင့် ခြုံထဲမှ မြွေဟောက်ကြီးတစ်ကောင်မာန်ဖီကာ ပပြင်းထောင်နေသကဲ့သို့ပင်ရှိနေသည်။အပြိုင်းပြိုင်းထနေသော အကြောများကလည်းမီးရောင် မှိန်မှိန်အောက်တွင် ထောင်ထောင်ထနေကြသည်။အရင်းမှတစ်ချောင်းလုံးညိုမဲနေပြီး အဖျားရှိဒစ်ကားကြီးကတော့ ရဲနေသည်။ ကိုသိန်းထွန်း ကုတင်အောက်ကိုဆင်းတော့ သူ၏လိင်တံကြီးက ဥတွဲလောင်းကြီးနှစ်လုံးအပေါ်တွင် ရမ်းရမ်းရမ်းရမ်း ဖြင့်။ယောက်ျားတစ်ယောက်၏လိင်တံကိုအပြင်မှာပထမဆုံးမြင်ဖူးသောပီတိအဖို့ ကိုသိန်းထွန်း၏လီးကြီးမှာ သူ့အတွက် အတော်ပင်အာခေါင်ခြောက်စေသည်။ကိုသိန်းထွန်းကတော့မယ်လုံးကိုပါ ကုတင်အောက်ဆင်းခိုင်းပြီး ပလွေပေးခိုင်းနေသည်။ကိုသိန်းထွန်းက ကုတင်ဘေးတွင် မတ်တပ်ရပ်လျက် မယ်လုံးကတော့ လီးနှင့်မျက်နှာတည့်သည်အထိဒူးထောက်ချလိုက်သည်။ထို့နောက် ကိုသိန်းထွန်း၏ လီးညိုကြီးကို ပါးစပ်ဖြင့် အားရပါးရစုပ်တော့သည်။လိင်တံအရင်းမှ လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်လျက် ကွမ်းသီးလုံးပုံဒစ်ကြီးကို လျှာနှင့်လျက်လိုက် ပါးစပ်ဖြင့်ငုံလိုက်နှင့် လိင်တံကို စုပ်နေသည်မှာ ပါးနှစ်ဖက်ပင်ချိုင့်ဝင်နေသည်။စုပ်နေရင်းမှ ဒစ်ထိပ်ဖျားလေးကို လျှာလေးဖြင့် မထိတထိလျက်လိုက်သေးတယ်။မယ်ပု၏ နုတစ်ခါကြမ်းတစ်လှည့်ပလွေ အစွမ်းကြောင့် ကိုသိန်းထွန်းမှာ ခါးကိုထောက်လျက် တရှီးရှီး တအားအားဖြင့် တော်တော်ပင်ကောင်းနေပြီဖြစ်သည်။မယ်လုံးတစ်ယောက် ကိုသိန်းထွန်း၏လီးကြီးကိုအားရပါးရစုပ်နေသော်လည်း လီးကြီးမှာ ရှည်လွန်းသောကြောင့် အရင်းထိမဝင်နိုင်ဖြစ်နေလေရာ ကိုသိန်းထွန်းမှာ စိတ်မရှည်တော့ဘဲ မယ်လုံး ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ပါးစပ်ထဲကို လီးတစ်ချောင်းလုံးထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။လီးကြီးမှာကြီးမားလွန်းသောကြောင့် အာခေါင်မှနေ၍လည်ချောင်းထဲထိဝင်သွားသည်ဟုပင်ထင်ရစေသည်။မယ်လုံးကတော့ အုကနဲအသံသာထွက်နိုင်ပြီး အသက်ရှူကြပ်ကာ အသက်ကိုမနဲရှူနေရသည်။ကိုသိန်းထွန်းကတော့ ဂရုမစိုက်။ခေါင်းကိုကိုင်ကာ ခါးကိုရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ရင်းပါးစပ်ကိုလိုးနေသည်။မယ်လုံးဆီက အာခေါင်မှတံတွေးသံများသာ ထွက်လာနိုင်ပြီး ကိုသိန်းထွန်းကတော့ တအားအားနှင့်ကောင်းနေသည်။ပါးစပ်ကို စိတ်ကြိုက်လိုးပြီးခေါင်းကိုကိုင်ထားသည့် လက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်တော့ မယ်လုံးတစ်ယောက်အသက်ကိုမနည်းလုကာရှူနေသည်။မယ်လုံးပါးစပ်ထဲမှ တံတွေစိုရွှဲလျက်ထွက်လာသော လီးကြီးမှာ မီးရောင်အောက်တွင် ပြောင်တင်းနေသည်။မယ်လုံးက လိင်တံအရင်းမှ လက်ဖြင့်လီးကို အပေါ်မပြီး တွဲလောင်းကျနေသော ဥတွေကိုပါ လျက်ရင်းစုပ်ပေးနေသည်။မကြာလိုက်ပါ။ကိုသိန်းထွန်း မယ်လုံးကိုလက်မောင်းကမပြီး ကုတင်ပေါ်ပြန်တင်လိုက်သည်။ "ဟိုဘက်ကိုလှည်ပြီး ကုန်းထား" ကိုသိန်းထွန်းပြောသည့်အတိုင်းကုန်းပေးတော့ "ပေါင်ကိုကားထား" သူ့လီးနှင့် အပေါက်တည့်အောင်ညှိယူနေသည်။ထို့နောက် ခုနကမယ်လုံးစုပ်ပေးထားသဖြင့် တံတွေးတွေရွှဲနေသော လီးကြီးကို မယ်လုံး၏စအိုဝဆီသို့ဖိသွင်းလိုက်သည်။မယ်လုံးဆီမှ အား ကနဲ အသံထွက်လာပြီးမှာတော့ မျက်လုံးမှိတ်ကာ လီးအရသာကိုမှိန်းခံနေသည်။လီးကြီးမှာ တဖြည်းဖြည့်နှင့် မယ်လုံး၏ဖင်ပေါက်ထဲသို့တိုးဝင်သွားတော့သည်။ဒီတခါတော့ ခုနကလို ပီတိနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားမျိုးမဟုတ်ဘဲ ဘေးချင်းယှဉ်လျက် အနေအထားဖြစ်သောကြောင့် မယ်လုံးဖင်ထဲသို့ လီးညိုကြီးဝင်သွားပုံကိုလိင်တံအလျားလိုက် မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ပီတိ၏ ခရေဝကလည်း ဒီကိုလည်းလိုးပေးပါဟု အော်ပြောနေသလိုပင် ရွစိစိနှင့် နေမထိထိုင်မသာဖြစ်လာပြီဖြစ်သည်။အတံတစ်ဆုံးဝင်သွားသည်နှင့် ကိုသိန်းထွန်းသည် နတ်ကတော် မယ်လုံးအား နောက်မှ အသားကုန်ဆောင့်လိုးတော့သည်။ဘေးတိုက် အနေအထားမှ မြင်တွေ့ရသောကြောင့် ကိုသိန်းထွန်း၏ရမက်အပြည့်နှင့်မာန်ပါပါ ဆောင့်ချက်မျာကို ပီတိအတိုင်းသားမြင်နေရသည်။ "ကောင်းလား" "ကောင်းတယ် အရမ်းထိတာပဲ အားအား" ညည်းသံရောသော စကားပြောသံများနှင့်အတူ လဥနှစ်လုံး၏ရိုက်ခတ်သံများကိုလည်း တဖတ်ဖတ်ကြားနေရသည်။ ကုတင်စောင်းတွင် လေးဘက်ကုန်းနေသော မယ်လုံးကို ကုတင်ဘေးမှနေ၍မတ်တပ်ရပ်လျက် လက်နှစ်ဖက်ကိုနောက်မှဆွဲ၍ဆောင့်လိုက် ဆံပင်ကိုဆွဲ၍ဆောင့်လိုက်နှင့်ဆောင့်လိုးနေသည်။မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်တွင် ချွေးသံတရွှဲရွှဲနှင့် ဝတ်လစ်စလစ်ခန္ဓာကိုယ်ကြီးနှစ်ခုမှာစိတ်ရှိတိုင်း ဖြစ်နေကြတော့သည်။ ကိုသိန်းထွန်းကတော့ ပီတိကြည့်နေသည်ကို သိနေသည်လားထင်ရလောက်အောင်ပညာစုံပြကာမယ်လုံးက အပီအပြင်လိုးနေတော့သည်။ခဏအကြာ "ပြီးတော့မယ် ပြီးတော့မယ်" ဟုဆိုကာ ဖင်ပေါက်ထဲမှလီးကိုချွတ်လိုက်တော့ မယ်လုံးကအလိုက်တသိပင် လီးရှေ့၌မျက်နှာကပ်ပြီးပါးစပ်ကိုဟထားသည်။ကိုထွန်းသိန်း သူ့လီးကို တစ်ချက်နှစ်ချက် ဂွင်းတိုက်ပြီးနောက်တွင်တော့ လရည်ပြစ်ပြစ်ကြီးများ မယ်လုံးမျက်နှာပေါ် ပန်းချလိုက်တော့သည်။ ပီတိလည်း ဆက်မကြည့်နိုင်တော့ဘဲ အိမ်ပေါ်ကို ခပ်သွက်သွက်ပြန်တက်ကာ အခန်းထဲရောက်တော့ အခန်းတခါးကိုဂျက်ချလိုက်သည်။ထို့နောက် အိတ်ထဲမှ ရန်ကုန်ကပါလာသော မိမိအာသာဖြေနေကျ ဆီလီကွန်ကျားအင်္ဂါတုနှင့် ဂျယ်ဘူးကိုပါ ထုတ်လိုက်သည်။လီးတုကို ကိုသိန်းထွန်းလီးဟု မှန်းကာ အားရပါးရစုပ်တော့သည်။ထို့နောက် လီးတုအနံ့ ဂျယ်ကို သုတ်လိမ်းကာ ပက်လက်လှန် ခြေနှစ်ချောင်းမိုးပေါ်ထောင်ပြီး ဂျယ်တွေရွှဲနေသော လီးတုကို ခရေထဲဖိသွင်းလိုက်သည်။ထည့်နေကျဖြစ်တာရောဂျယ်ရော ကြောင့်ပါ လီးတုသည် ပီတိစအိုပေါက်ထဲကို ချောချောချူချူဝင်သွားသည်။ "အား ကိုသိန်းထွန်း အားအား ကောင်းတယ်" ကိုသိန်းထွန်းကိုမှန်းကာ လက်တစ်ဖက်မှ နို့သီးခေါင်းများကိုချေရင်း လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လီးတုကို စအိုထဲသို့လိုးနေသယောက်ဝင်ချည်ထွက်ချည်ပြုလုပ်နေသည်။ခနအကြာတွင်တော့ ဂွင်းတိုက်ကာ လရည်များပန်းထွက်ပြီး ပီတိတစ်ယောက် အထွဋ်အထိပ်ကိုရောက်သွားတော့သည်။အာသာဖြေခဲ့ဖူးသည့်တစ်လျောက်လုံး ယခုတစ်ခါလောက် ဘယ်တုံးကမှ မကောင်းခဲ့ဖူး။သို့သော်ပြီးသွားသည့်တိုင် ဘာကိုလိုနေမှန်းမသိ တခုခုကိုတမ်းတနေမိသည်။ ပီတိသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး အိပ်ရန်ပြင်လိုက်သည်။သို့သော် အိပ်မပျော်။ကိုသိန်းထွန်းကသာ သူ့အတွေးထဲမှာစိုးမိုးနေသည်။သူချောင်းကြည့်ခဲ့သည့် ကိုသိန်းထွန်းလိုးနေပုံကို မျက်လုံးထဲကမထွက်။လူးရင်းလိမ့်ရင်းနှင့်ပင် အိပ်ပျော်လား မပျော်လားပင်မသိလိုက်တော့။ မိုးလင်းသွားပြီဖြစ်သည်။ အရုဏ်တက်လေးနာရီလောက်ကတည်းက တစ်ရွာလုံးလိုလိုမှာ မီးခိုးတွေဝေနေပြီဖြစ်သည်။ စောစောထက မီးမွှေး ချက်ပြုတ်သူက ချက်ပြုတ် တောသွားရန်ပြင်ဆင်သူက ပြင်ဆင်နှင့် ရွာလေးသည် ထွက်လာသော နေလုံးကြီးနှင့်အတူ အသက်ဝင်လာသည်။ ပီတိနိုးလာတော့ အောက်ထပ်ကိုဆင်းလာခဲ့သည်။လှေကားရင်းသို့အရောက်တွင် မီးဖိုချောင်မှထွက်လာသော အဘွားဖြစ်သူကိုတွေ့ရသည်။အဖွားသည် အသက် ၆၀ ဝန်းကျင်ရှိပြီဆိုသော်ငြားကျန်းမာသန်စွမ်းဆဲပင်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ထမင်းချက် အဝတ်လျော်မှအစ အိမ်မှုကိစ္စအားလုံးကိုအဖွားတစ်ယောက်ထဲပင် လုပ်သည်။အဖိုးနှင့် အဖွားလင်မယားနှစ်ယောက်ထဲသာနေသော အိမ်တွင်အဖွားမလုပ်ပါကလည်း တခြားလုပ်မည့်သူရှိမည်မဟုတ်ပါ။ယခုလည်း ထုံးစံအတိုင်း မီးဖိုချောင်ဝင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ "ဟော ငါ့မြေးတောင်နိုးလာပြီ။ထမင်းကြမ်းစားမလား ကော်ဖီသောက်မလား စားချင်တာရတယ်နော်" အဖွားက ရွာ‌ဆိုသော်ငြား မြို့ကလိုကော်ဖီရှိကြောင်းပြောချင်ဟန်တူသည်။ "သား ထမင်းပဲစားပါမယ် အဖွား" "အဲ့ဒါဆို မင်းအဖိုးနဲ့ အတူတူလုပ်ပေးမယ် မျက်နှာသစ်ပြီးစောင့်နေ" "ဟုတ် အဖွား" ပီတိမျက်နှာသစ်ရန် ကျောက်ခွက်ကို လာတော့ တဖက်ခြံကိုကြည့်မိပြန်သည်။ထိုသူအိပ်ရာနိုးသေးဟန်မတူပါ။အင်းလေ ညက ဒီလောက်ကြမ်းထားတာ ဘယ်အိပ်ရာထအုံးမလဲ ဟုသာတွေးရင်း မျက်နှာသစ်ပြီး အိမ်ထဲဝင်ခဲ့သည်။အိမ်ရှေ့ခန်း တန်းလျားတွင်တော့ အဘိုးတစ်ယောက်ထိုင်ကာဆေးလိပ်ဖွာနေသည်။ "အိပ်ကောင်းရဲ့လား အဖိုး" ပီတိလောကွတ်ချော်လိုက်တော့ "ကောင်းပါ့ဗျာ" ဟုပြန်ဖြေလေသည်။ပီတိ အဖိုးနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်နေရာတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ကာ အဖိုးနှင့်စကားစမြည်ပြောရင်း အဖွားပြင်ပေးမည့် မနက်စာထမင်းကြမ်းကိုစောင့်နေသည်။မကြာပါ။အဖွားတစ်ယောက် ထမင်းဇလုံများသယ်ကာ ရောက်လာပြီဖြစ်သည်။ဇလုံများကို ပီတိတို့ရှေ့ စားပွဲပေါ်ချလိုက်တော့ ထမင်းဖြူဖြူများဆီမှ အငွေ့ကတထောင်းထောင်း။ထမင်းကြမ်းဟုပြောသော်ငြား ဒီမနက်မှ ချက်ထားသည့် ထမင်းပူများပင်ဖြစ်သည်။ "သားကူသယ်ပေးမယ် အဖွား" ဟု‌ဆိုကာ ပီတိ မီဖိုခန်းဆီ အဖွားနောက် လိုက်သွားသည်။ "မြေးရဲ့ ထမင်းပန်းကန်ယူခဲ့ အဖွားငရုပ်သီးဆားထောင်းယူသွားမယ်။အုပ်ဆောင်းလှပ်ကြည့်လိုက်။မနေ့ကဟင်းတွေနွေးထားတယ် စားချင်တာထည့်ခဲ့" အဖွားကတော့ ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် အိမ်ရှေ့ခန်းအဖိုးရှိရာဆီသွားပြီဖြစ်သည်။ပီတိကိုမြို့ကလာသည်မို့ ယခုလိုပြောပုံရသည်။အဘွားတို့ချည်းရှိလျှင် မနက်စာအဖြစ် ထမင်းကြမ်းကို ဆီဆားနယ်ကာ ငရုပ်သီးဆားထောင်းနှင့်သာ ဖြစ်သလိုစားတတ်သည်။ မြေးအဖွားသုံးယောက် အတူတူ မနက်စာစားနေကြရင်း ပီတိကစကားစသည်။ "အဖွား ဟိုဘက်ခြံက လူမနေဘူးလားဟင်" ကိုသိန်းထွန်း အိမ်ဘက်ကိုလက်ညှိုးညွှန်ရင်းမေးခြင်းဖြစ်သည်။ပီတိလူနေမှန်းသိသော်လည်း တမင်အစ်ကာမေးခြင်းလည်းဖြစ်သည်။ "နွားတွေတောင်ရှိတာ လူနေလို့ပေါ့ ငါ့မြေးရဲ့ မောင်သိန်းထွန်းတစ်ယောက်တည်းနေတာ" "တစ်ယောက်တည်း နေတာလား" "ဟုတ်တယ် သူ့မိဘတွေက မရှိကြတော့ဘူး။မွေးချင်းတွေကလည်း တနယ်မှာလေ။ သူ့မိန်းမနဲ့က ကွဲသွားတော့ သားသမီးတွေလည်း ပါသွားလေရဲ့" "ဟုတ်လား" အဲ့ဒါကြောင့် ငတ်နေလို့ နတ်ကတော်နဲ့ ခိုးစားနေတာကိုးးဟုစိတ်ထဲက တွေးမိလိုက်သေးသည်။ "ထမင်းယူဦးမလား မြေး" "တော်ပြီ အဖွား သားဝပါပြီ" "စားပြီးရင် ပန်းကန်ထားခဲ့။အဖွားပေါင်းဆေးလိုက်မယ်" "ဟုတ်ကဲ့ အဖွား"

ထိုစဉ် "အရီးလှရေ ကျုပ်ရောက်ပြီနော်" အိမ်ရှေ့မှ အော်သံကြားရသည်။ "ထမင်းကြမ်းရော စားခဲ့ပြီလား မစားရသေးရင် ဒီမှာလာစားလို့ ပြောမလို့" "စားခဲ့ပြီ အရီးလှ" မနေ့က ပီတိတို့ကို လာကြိုသော ကိုရဲထက်ဆိုသူဖြစ်သည်။အဖိုးနှင့်အဖွားကို နှုတ်ဆက်ပြီး နွားတဲထဲဝင်သွားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ပီတိတစ်နေ့လုံး လူက ဒီဘက်အိမ်မှာ ရှိနေပေမယ့် စိတ်ကတော့ ကိုသိန်းထွန်းတို့ အိမ်ဘက်ကိုရောက်နေသည်။နေ့လည်ခင်းတွင် ကိုသိန်းထွန်းရေချိုးသည်ကို ချောင်းကြည့်လိုက်ရသေးသည်။ဒီတစ်ခါတော့ သူလီးကြီးကိုပါ ပုဆိုးထဲနှိုက်ရင်း အားရပါးရ ဆေးနေသည်။ပွတ်သပ်ဆေးနေရင်းနှင့်ပင် လိင်တံကမာလာသည်။အတော် ထန်တဲ့သူပဲဟု ပီတိတွေးလိုက်မိသေးသည်။ အပူရှိန်သည် နေလုံးကြီးနှင့်အတူ လျော့ကျသွားပြီဖြစ်သည်။သို့သော် ပီတိရင်ထဲက အပူကတော့ မငြိမ်းသေးပါ။ပီတိ မနေ့ညကအဖြစ်အပျက်ကိုမြင်ပြီး ဒီနေ့တနေကုန် နေမထိထိုင်မသာဖြစ်နေခဲ့သည်။ဆာလောင်မှု လိုအင်ကလည်းမပြည့်ဝနိုင်ဖြစ်နေသည်။ရင်ထဲမှာဟာတာတာနှင့်နေလို့မကောင်းသလိုပင်။သေချာသည် ဒီညမှ ကိုသိန်းထွန်းလီးကြီးနှင့်အလိုးမခံရလျှင် ပီတိအိပ်ပျော်မည်မဟုတ်ပါ။ အချိန်ကားနေဝင်ရီရော ညီအစ်ကို မသိတသိအချိန်။ပီတိ ဟိုဘက်ခြံကိုကြည့်မိတော့ ကိုသိန်းထွန်းတစ်ယောက် အရက်ပုလင်းလေးဆွဲကာ တနေရာမှ ပြန်လာသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ကိုသိန်းထွန်းက အရက်ကို လူမှန်းသူမှန်းမသိ မူးရူးနေအောင် မသောက်တတ်သော်လည်း ညနေစောင်းတိုင်းတော့ ယောင်္ကျားလေးတို့သဘာဝ အရက်လေးတမျှမျှနှင့် ဇိမ်ယူတတ်သည်။ယခုလည်း အရက်သောက်ရန် အရက်ဆိုင်မှ ဝယ်ပြီးပြန်လာတာဖြစ်လိမ့်မည်။ထို့နောက် သူတို့အိမ်ကတန်းလျားမှာထိုင်ရင်း အရက်ကိုရေရောကာ စိမ်ပြေနပြေသောက်နေသည်။ထိုအရာကို ကြည့်နေသူက အိမ်အပေါ်ထပ်ပြတင်းပေါက်ဆီမှ ပီတိ။ ကြည့်နေရင်းနှင့် ပီတိကိုတွေ့သွားပုံရသည်။ပီတိနှင့်မျက်လုံးချင်းဆုံမိချိန် "လာလေ" ဟူသောသဘောဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ ပီတိရုတ်တရက် မထင်မှတ်ထားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသောကြောင့် ဘာမှမတုံ့ပြန်ဘဲ ကြောင်ကြည့်နေမိသည်။ပီတိကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်နေသည်ကို ကိုသိန်းထွန်းကသိတော့ လာလေ ဟုပါ အသံထွက်က လက်ယက်ခေါ်တော့သည်။ဒီတခါတော့ ပီတိ အမြင်မှားစရာမရှိတော့။အသံကိုရော လက်ယက်ခေါ်သည်ကိုပါသေချာကြားရမြင်ရသည်။ထို့ကြောင့် ပီတိ ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ ခဏလေး ဟူသောသဘောဖြင့် လက်ကာပြသည်။‌ကိုသိန်းထွန်းကလည်း နားလည်သည့်သဘောဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ အရက်ကိုသာဆက်သောက်နေသည်။ ပီတိစိတ်လှုပ်ရှားလွန်းသည်မို့ မိမိရင်ဘတ်ပေါ်လက်ဖြင့် ဖိထားမိသည်။နှလုံးခုန်သံသည် ပိုမိုထက်ကျယ်လောင်နေသည်။မကြာခင်အချိန်တွင် မိမိသဘောကျသောသူနှင့် အတွေ့အကြုံအသစ်တစ်ခုကိုဖြတ်သန်းရမည်ဖြစ်သည်။ ပီတိအောက်ထပ်ကို ဆင်းကာ အဖိုးအဖွားအခြေအနေကို အကဲခတ်ကြည့်တော့ နှစ်ဦးစလုံးအိပ်ရာဝင်သွားကြပြီဖြစ်သည်။ခဏစောင့်ကာ အခန်းနားကို နားကပ်ထောင်ကြည့်တော့ ဟောက်သံထွက်ပေါ်လာသည်။ထိုအခါ ပီတိစိတ်ချကာ တစ်ဖက်ခြံသို့ခြေသံလုံလုံဖြင့် လျှောက်လာခဲ့သည်။ တဖက်ခြံထဲရောက်တော့ ကိုသိန်းထွန်းကို ခုနကအရက်သောက်နေသောတန်းလျားမှာပင်တွေ့ရသည်။ရှပ်အင်္ကျီလက်တိုအကွက်ကို ဝတ်ထားပြီးအောက်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်းပုဆိုးတိုတိုနှင့်ဖြစ်သည်။အင်္ကျီကြယ်သီးများကိုဟထားသောကြောင့် ရင်အုပ်မောက်မောက်ကြီးကို မြင်နေရသည်။သူထိုင်နေသော တန်းလျားနောက်မှီတန်းကို လက်တင်ကာ လက်တစ်ဖက်က ဆေးလိပ်ဖွာလျက် ပီတိသူ့ဆီတဖြည်းဖြည်းလျောက်လာသည်ကိုစူးရဲစွာ စိုက်ကြည့်နေသည်။လှစ်ဟထားသောကိုသိန်းထွန်း၏ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးကြောင့်ရော သူ၏အကြည့်ကြောင့်ပါ ဒူးတွေတုန်လာပြီး ခြေလှမ်းများပင်မှားလာပြီဖြစ်သည်။ပီတိ လမ်းကိုမှန်အောင် ထိန်းလျောက်သွားရင်း သူ့ဆီအရောက်မှာတော့ ကိုသိန်းထွန်း၏မျက်နှာချင်းဆိုင်ဘက် တန်းလျားတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။စားပွဲ ပေါ်တွင်တော့ တဝက်တပြတ်အရက်ပုလင်း ရေပုလင်းနှင့် အရက်သောက်လက်စ လက်ဖက်ရည်ပန်းကန်လုံးကိုတွေ့ရသည်။အရက်တွေအများကြီးကျန်သေးသည်မို့ သိပ်မသောက်ရသေးမှန်း ပီတိသိလိုက်သည်။ "ဒီဘက်လာထိုင်ပါကွ ကိုက်မစားပါဘူး ကြောက်လို့လား" ဟုဆိုက သူ၏ဘေးကိုဝင်ထိုင်ရန်တန်းလျားကိုပုတ်ပြသည်။ "မကြောက်ပါဘူး"ဟုဆိုကာ ပီတိ ကိုသိန်းထွန်းဘေးသွားထိုင်လိုက်တော့ နောက်မှီပေါ်တင်ထားသော လက်က ပီတိပုခုံးပေါ်ရောက်လာသည်။ရုတ်တရက်မို့ ပီတိတွန့်ကနဲဖြစ်သွားသော်လည်း မရုန်းမိပါ။ပီတိ၏ခန္ဓာကိုယ်လေးသည် ကိုသိန်းထွန်း၏သန်မာသော လက်မောင်းအောင်‌တွင် ကျုံ့ကျုံလေးဖြစ်နေသည်။နီးကပ်လျက်ရှိသော အနေအထားကြောင့် ကိုသိန်းထွန်းဆီမှ အရက်နံ့ရောသော ခပ်စူးစူးအနံ့တစ်ခုရသည်။နံနေခြင်းမဟုတ်ပဲ ရီဝေမူးယစ်စေသည်။ "ရန်ကုန်ကလာတာလား" "ဟုတ်" "အရီးလှတို့အိမ် ဧည့်သည်ရောက်နေတယ်ဆိုတာတော့ သိတယ် ညီလေးမှန်းတော့ အခုမှသိတာ" ပြောရင်းဆိုရင်းနှင့် ကိုသိန်းထွန်းဆေးပြင်းလိပ်ကို ရှိုက်လိုက်ပြီး မီးခိုးငွေ့များကို ပီတိမျက်နှာဆီမှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ "အဟွတ် အဟွတ်" ပီတိချောင်းဆိုးတော့ ကိုသိန်းထွန်းပြုံးသည်။ထို့နောက် ဆေးလိပ်ကိုပြာခွက်ထဲထိုးချေ၍ ပီတိလက်များကိုဆုတ်ကိုင်လာသည်။ကိုသိန်းထွန်း၏လက်နွေးနွေးကြီးများက သွေးကြောတွေထဲအထိပါ ပူရှိန်းရှိန်းဖြစ်စေသည်။ "လက်ဖျားတွေအေးနေတာဘဲ နွေးသွားအောင် ဒါလေးချလိုက်" ဟုပြောရင်း အရက်ခွက်ကို ပီတိရှေ့ထိုးပေးလာသည်။ "ကျတော် မသောက်တတ်ဘူး" "အဆိပ်မဟုတ်ပါဘူးကွာ မင်းနွေးသွားအောင်ပြောတာ သောက်လိုက်" ဟုဆိုကာပါးစပ်ထဲကိုအတင်းထိုးတိုက်တော့သည်။ပီတိလည်း မလွန်ဆန်နိုင်သည့်အဆုံး အသက်အောင့်ကာမော့ချလိုက်သည်။ခပ်ပူပူ ရှရှ ခံစားချက်ကြီးက လည်ချောင်းတစ်လျောက်စီးကျသွားသည်။ "ဘယ်လိုလဲ ကောင်းတယ်မလား။ဒီနေ့ည ဒီမှာ အိပ်သွားပါလား" "အဖွားကို မပြောခဲ့ရဘူး" "မနက်မှ စောစောပြန်လိုက်ပေါ့ကွာ ဘယ်သူက သိမှာလဲ" "မူးနေပြီလား" "မူးရအောင် သောက်ကိုမသောက်ရသေးတာဟေ သောက်မလို့ရှိသေး မင်းရောက်လာတာပဲ။ဘယ်လိုလဲ အိပ်မယ်မလား" "ဖြစ်ပါ့မလား" "ဒီနေ့ ဟိုနတ်ကတော်လည်း မလာပါဘူးကွ" "ဟင်" "မဟင်နဲ့ မင်းကြည့်နေတာ ငါမြင်ရတယ်။ ဒီည ဒီမှာ အိပ်မယ်မလား" "အင်း" ပီတိခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တော့ ပီတိကိုရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲ ထည့်ကာ နှုတ်ခမ်းဆီသို့ ငုံနမ်းတော့သည်။ "ခဏလေး အထဲသွားမယ်လေ" "ဘယ်သူမှ မမြင်ပါဘူးကွာ" ပီတိဘာမှပြန်ပြောချိန်မရလိုက်တော့။ပီတိ၏နှုတ်ခမ်းနုနုလေးများမှာ ကိုသိန်းထွန်း၏အနမ်းခပ်ကြမ်းကြမ်းများအောက် ကျရှုံးသွားပြီဖြစ်သည်။ပီတိကို ကိုသိန်းထွန်း၏ ရင်ခွင်ထဲ၌လက်မောင်းသန်သန်ကြီးများဖြင့် ပွေ့ထားပြီး ပီတိကတော့ ကိုသိန်းထွန်း၏လည်ဂြတ်ဆီသို့ သိုင်းဖက်ထားသည်။ကိုသိန်းထွန်းသည် နှုတ်ခမ်းလွှာများကို ကစ်စင်ဆွဲပြီးနောက် အောက်ကိုဆင်းကာ ပီတိ၏လည်တိုင်များဆီသို့ အနမ်းနယ်ချဲ့နေပြီဖြစ်သည်။ကိုသိန်းထွန်း၏ကျွမ်းကျင်လှသော အနမ်းများအောက်မှာတော့ ပီတိတစ်ယောက် အရုပ်ကြိုးပြတ်ဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။ ထိုစဉ် "ခဏလေး" ဟုပြောလာသော ပီတိကို ကိုသိန်းထွန်းကနားမလည်စွာကြည့်တော့ "ဟိုဘက်မှာ သွားယူလိုက်အုံးမယ်" "မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့" ပီတိခပ်သွက်သွက်သွားကာ ခနအကြာလက်နှိပ်ဓာတ်မီးထိုး၍ ခပ်သွက်သွက်ပြန်ရောက်လာသည်။ "ဓာတ်မီးသွားယူတာလား" "မဟုတ်ပါဘူး ဒါသွားယူတာ"ဟုဆိုကာ ဂျယ်ဘူးကိုထောင်ပြသည်။ "အဲ့ဒါ ဘာလဲ" "ချောဆီလေ" "မလိုပါဘူးကွာ" "လိုတာပေါ့ ကျွန်တော်က တခါမှအတွေ့အကြုံရှိဖူးတာမဟုတ်ဘူး နောက်ပြီးသူ့ဟာကြီးက အကြီးကြီးနဲ့" "ဒါဆို ပါကင်ပေါ့" "အတုနဲ့တော့ လုပ်ဖူးတယ်" ပီတိလက်ကိုဆွဲယူကာ ကိုသိန်းထွန်းကသူ့လီးပေါ်တင်ပေးသည်။အပြည့်မဝမတောင်သေးသည့် အခြေအနေမှာတောင် ကိုသိန်းထွန်း၏လီးကြီးမှာ ပီတိလက်ဝါးတဆုတ်စာအပြည့်ဖြစ်နေသည်။ပုဆိုးပေါ်မှနေ၍ ပီတိဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်တော့ လီးကြီးမှာ ချက်ချင်းဆိုသလို မာကာထောင်မတ်လာသည်။ကိုသိန်းထွန်း ပုဆိုးကို လျောချလိုက်ချိန်မှာတော့ အကြောများထောင်နေသော လီးညိုညိုကြီးမှာ ဘွားကနဲ ပေါ်ထွက်လာတော့သည်။အရွယ်ရောက်ပြီးသား ယောင်္ကျားတစ်ယောက်၏ သန်မာသော လီးကြီးကို ပထမဆုံးမြင်ဖူးသော ပီတိအဖို့မျက်လုံးပြူးကာ ပါးစပ်အဟောင်းသား။မနေ့ညကထက် ပို၍အနီးကပ်မြင်လိုက်ရတော့ လီးကြီးမှာပို၍ပင်ကြီးနေသလို။ ကိုသိန်းထွန်း သူ့လီးကို မျက်စပစ်ပြတော့ ပီတိတစ်ယောက် အလိုက်တသိပင် လီးညိုကြီးကိုကုန်းစုပ်တော့သည်။ ကွမ်းသီးလုံးကြီးကို ငုံကာ ပါးစပ်ထဲတွင် ဒစ်ထိပ်ဖျားကို လျှာနှင့်ကလိပေးလိုက်တော့ ကိုသိန်းထွန်းဆီမှ ရှီးကနဲ အသံထွက်လာသည်။လက်တစ်ဖက်မှလည်း ပီတိ၏အင်္ကျီထဲလက်နှိုက်ကာ ပီတိ၏နို့သီးခေါင်းများကိုကလိနေသည်။ထို့နောက်ကိုသိန်းထွန်း၏လက်သည် ပီတိ၏ကျောကုန်းဆီမှလျောကာ ပီတိ၏ တင်ပါးဆုံဆီရောက်သွားတော့ ဖင်လုံးလုံးလေးများကို ဆုတ်နယ်ပေးနေသည်။ပီတိကတော့ လီးညိုညိုအချောင်းလိုက်ကြီးကိုရသလောက်ထိငုံကာ တတ်စွမ်းသမျှ ပလေအစွမ်းပြနေသည်။သို့သော် လီးကရှည်လွန်း၍လား ပီတိ၏ပလွေပညာကပဲနုနယ်သေးသည်ကြောင့်လားပင် လီးအရင်းထိမဝင်နိုင်ဘဲ တစ်ဝက်လောက်အထိသာပါးစပ်ထဲဝင်နေလေသည်။ခဏကြာတော့ ကိုသိန်းထွန်းအားမရတော့ဟန်တူသည်။ပီတိခေါင်းကိုကိုင်ကာ သူ့လီးကြီးကို ပီတိပါးစပ်ထဲ အဆုံးထိဝင်အောင် ဖိချလိုက်တောါသည်။လီးကြီးမှာ အာခေါင်အပြည့်နေရာယူထားသောကြောင့် ပီတိအသက်ရှူကြပ်လာသော်လည်း မရုန်းဖြစ်ပါ။ကိုသိန်းထွန်းက ပီတိ၏ခေါင်းကို ဖိလိုက်မြှောက်လိုက်ဖြင့် လီတစ်ချောင်းလုံး တံတွေးများစိုရွှဲသည်အထိ ပါးစပ်ကိုလိုးနေတော့သည်။ "လာ အခန်းထဲသွားရအောင်" ကိုသိန်းထွန်းပြောလိုက်တော့ ပီတိလက်နှိပ်ဓာတ်မီးနှင့် ဂျယ်ဘူးကိုယူကာ ရှေ့မှသွားသည်။ကိုသိန်းထွန်းကတော့ ပီတိ၏ရှေ့ကသွားသော ဖင်လုံးလုံးလေးများကို အရသာခံကြည့်ရင်းနောက်မှ လီးတောင်လျက်လိုက်လာသည်။ကိုသိန်းထွန်း၏အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ မီးလုံးကိုဖွင့်လိုက်သည်။မီးလုံးလေးသည် အားလျော့လျော့နှင့် သူတတ်နိုင်သလောက်အလင်းရောင်ပေးနေသည်။ "ကုတင်ပေါ်တက်လေ" ကိုသိန်းထွန်းပြောလိုက်တော့ ပီတိကုတင်ပေါ်တက်သွားသည်။ကိုသိန်းထွန်းကတော့ မတက်သေးဘဲ သူ၏အင်္ကျီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ မီးရောင်အောက်မှာ ကိုသိန်းထွန်း၏ တောင့်တင်းလှသည့် ခန္ဓာကိုယ်ကြီးက ပီတိအတွက်အလွန်ပင်ကြည့်ကောင်းနေသည်။ရင်ဘတ်တွင်အမွှေးများရေးရေးရှိပြီး ရင်ဘတ်မွှေးများက ဗိုက်ကြွက်သားများ၏အလည်တလျောက်အတန်းလိုက်ဆင်းသွားပြီး ဆီးခုံမွှေးများဆီ၌အဆုံးသတ်သွားသည်။ ကိုသိန်းထွန်းပုဆိုးကိုပါချွတ်ချလိုက်တော့ လမွှေးအုံမဲမဲကြီးအောက်မှာ လီးညိုညိုကြီးကအချောင်းလိုက်ပေါ်ထွက်လာသည်။ဗလာကျင်းဖြစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်ကြီးနှင့် ကိုသိန်းထွန်းတစ်ယောက် ကုတင်ပေါ်တက်လာပြီး ပီတိ၏အင်္ကျီကိုဆွဲချွတ်လိုက်ပြီးဘောင်းဘီကိုပါ တဆက်တည်းဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ဖြူဝင်း၍အမွှေးမျှင်ကင်းသော ပီတိ၏ခန္ဓာကိုယ်ဖောင်းဖောင်းလေးမှာမိမွေးဖမွေးအတိုင်းဖြစ်သွားသည်။ထိုအခါမှ ကိုသိန်းထွန်းက ပီတိ၏ခန္ဓာကိုယ်လေးကို သူ့ကိုယ်လုံးကြီးဖြင့် အုပ်မိုးကာနှုတ်ခမ်းလွှာများမှ လည်တိုင်များအထိနေရာလတ်မကျန် အနမ်းအကြမ်းကြမ်းများချွေတော့သည်။ရမက်ပြင်းသည့် အနမ်းများက ပို၍ခက်ထန်လာသည်။အတွေ့အကြုံမရှိဖူးသေးသော ပီတိအတွက်ကတော့ အနမ်းနှင့်တင် လူးနေအောင်ကောင်းနေပြီဖြစ်သည်။ကိုသိန်းထွန်းသည် လည်တိုင်များကိုနမ်းနေရင်းမှ ပီတိ၏ရင်ဘတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို ဆုတ်နယ်ကာ နို့သီးခေါင်းများကိုပါ ချေရင်းကလိပေးနေလေသည်။ထို့နောက် နို့သီးခေါင်းလေးကို ကိုသိန်းထွန်း၏လျှာကြမ်းကြမ်းကြီးဖြင့်ပွတ်ဆွဲလိုက်ချိန်မှာတော့ ပီတိတစ်ယောက်ကောင်းလွန်းသဖြင့် တွန့်ကနဲပင်ဖြစ်သွားသည်။ကိုသိန်းထွန်းက ပီတိ၏ပန်းနုရောင် နို့သီးခေါင်းလေးများကို ဘယ်ညာတစ်လှည့်စီစို့ရင်းမျိုးစုံကလိပေးနေသည်။ "အား ကောင်းတယ် အား" ပီတိအတော်ပင်ကောင်းနေပြီ။ထို့နောက်ပီတိ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဆွဲထောင်လိုက်တော့ ပန်းရောင်ခရေဝလေးကပြူနေအောင်ထွက်လာသည်။ကိုသိန်းထွန်းသည် ပီတိ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုပူးကာ လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ဆွဲမထားပြီး ပြူထွက်နေသော စအိုဝလေးကို လျှာနှင့် ယက်ပေးလေတော့သည်။စအိုကိုယက်ပေးနေရင်းမှ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးများကို ချေပေးနေသေးသည်။ကိုသိန်းထွန်း၏ ကျွမ်းကျင်မှုအောက်တွင် ပီတိကတော့ ကော့‌တက်နေအောင်ကောင်းနေလေပြီ။ "အား လိုးပါတော့ ယားနေပြီ လိုးပေးတော့ အား" စအိုလေးမှာလည်း လီးကို မျှော်လင့်ကာ အာလာပြီဖြစ်သဖြင့်ပီတိတစ်ယောက်အသံထွက်ကာတောင်းဆိုရတော့သည်။ထိုအခါမှ ကိုသိန်းထွန်းလည်း စအိုယက်နေသည်ကိုရပ်ကာ ဖင်ပေါက်ထဲသို့ လက်ခလယ်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ "ရှိ...အားး" ပီတိမျက်နှာတချက်ရှုံ့သွားသည်။ထို့ကြောင့် ကိုသိန်းထွန်းက ဖြေးဖြေး‌ပင်လက်ခလယ်ကို အထုတ်အသွင်းပြုလုပ်နေသည်။လေးငါးချက်အကြာတွင်တော့ ပီတိမျက်နှာ မရှုံ့တော့ဘဲမှိန်းကာ ဖီးလ်ခံနေပြီဖြစ်သည်။ပီထိ၏မျက်နှာ အခြေအနေကိုသိသောကိုသိန်းထွန်းက လက်ခလယ်ဖြင့် ခပ်သွက် အထုတ်အသွင်းလုပ်နေသည်။ "လိုးတော့လေ" "အပေါက်ချဲ့နေတာကွ မင်းကပါကင်မလားတန်းလိုးလို့မရဘူး" ပြောရင်းဆိုရင်းနှင့်ပင် ပီတိတင်ပါးကိုဖမ်းကနဲရိုက်ပြီး "ကုန်းလိုက်" ဟုပြောတော့ ပီတိပက်လက်အနေအထားမှ ကုတင်ပေါ်တွင်လေးဘက်ကုန်းပေးသည်။ကိုသိန်းထွန်းက ပီတိနောက်မှနေရာယူ၍ သူ့လီးတစ်ချောင်းလုံးကို ဂျယ်ဖြင့်နှစ်ချက်သုံးချက်ခန့်ဂွင်းတိုက်လိုက်တော့ ပျော့နေသော လိင်တံကြီးမှာတဖန်မာကာထောင်ထလာသည်။ထိုအခါမှ ကိုသိန်းထွန်းက ပီတိစအိုဝကိုပါဂျယ်သုတ်ကာ မိမိလီးကိုကိုင်၍လီးထိပ်ဖြင့် စအိုဝကိုပွတ်ဆွဲနေသည်။ပီတိ၏စအိုဝလေးမှာ ယားကာပွင့်အာလာပြီး အလိုးခံဖို့ အသင့်ဖြစ်ချိန်မှ ကိုသိန်းထွန်းက ကုန်းနေသောပီတိ၏ခါးကို ဖိချလိုက်သည်။‌ခါးအောက်ကျကာ ဖင်ကိုကော့နေအောင်ကုန်းထားသော အနေအထားတွင်မှ ကိုသိန်းထွန်းသည်မိမိ၏လီးကြီးကိုကိုင်ကာ ဒစ်ကားကြီးကို စအိုဆီသို့ဖိသွင်းလိုက်တော့သည်။ ဆက်ရန်.. Crd; ပီတိ