ထန်းရည်ချို အပိုင်း (၃) သရင်းငှား

ကြပ်နေသော်လည်း ကိုသိန်းထွန်း ခရေဝကိုသေချာဆွပေးထားတာကြောင့်ရော ဂျယ်ကိုသေချာသုတ်ထားတာကြောင့်ပါ ဒစ်မြှုပ်သည်အထိဝင်သွားသည်။ "အား" ပီတိဆီမှ အသံမျှင်မျှင်လေးတစ်ခုထွက်လာသည်။ကိုသိန်းထွန်း ပီတိခါးကိုပြောင်းကိုင်ကာ ဒစ်မြှုပ်သည်အထိဝင်နေရာမှ ကျန်နေသောလီးကိုအချောင်းလိုက်ဖင်နှင့် ဆီးခုံထိသည်အထိဖြည်းဖြည်းချင်းထိုးထည့်လိုက်တော့ "အားးးးးးးးးး" ပီတိဆီမှအသံရှည်တစ်ခုထွက်လာသည်။လီးကြီးမှာလည်း စအိုတစ်ခုလုံးပြည့်ကျပ်နေအောင်နေရာယူနေပြီဖြစ်သည်။ကိုသိန်းထွန်း လီးအဆုံးအထိဝင်အောင် သွင်းပြီး ခရေထဲတွင် ခဏစိမ်ထားပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်နေသည်။ "အား နာတယ် အား အား" အတုထိုးထည့်နေကျဖြစ်သော်လည်း ကိုသိန်းထွန်း၏တုတ်ခိုင်သန်မာသောလီးကြီးက တစ်ခါမှအလိုးမခံဖူးသေးသောပီတိအတွက်အစပိုင်းတွင်မခံနိုင်ဖြစ်နေသည်။အခုလည်း ပီတိအော်နေသောကြောင့် ကိုသိန်းထွန်း ပီတိ၏လည်ဂုတ်ဆီငုံ့နမ်းကာ နို့သီးခေါင်းများကိုကလိပေးနေသည်။လီးကတော့ အလိုးမပြတ်အသွင်းအထုတ်မှန်မှန်လုပ်နေသည်။ခဏကြာတော့ ပီတိအော်တာရပ်သွားပြီးမျက်စိမှိတ်ကာ လီးအရသာကို မှိန်းခံနေတော့သည်။ထိုအခါမှအရိပ်အခြေသိသော ကိုသိန်းထွန်းက လီးအသွင်းအထုတ်ကိုအရှိန်မြှင့်လိုက်သည်။ "ဖွတ် ဖွတ် အား အား အား ဖတ် ဖတ်" ကိုသိန်းထွန်း ပီတိဖင်ကိုမနှေးမမြန်ဖြင့်မှန်မှန်ဆောင့်ရင်း ကောင်းနေပြီဖြစ်သည်။ပီတိလည်း ထည့်ခါစနာနေရာမှ မနာတော့ဘဲ လီးအရသာကိုအပြည့်အဝခံစားနေရသည်။ "အား ကောင်းလိုက်တာ အား" ဆောင့်ရင်းအရှိန်ရလာသော ကိုသိန်းထွန်း၏ဆောင့်ချက်များမှာပိုမိုပြင်းထန်လာသည်။ပီတိ၏ခါးသွယ်သွယ်လေးကိုလက်နှစ်ဖက်နှင့်ကိုင်ကာ လိုးနေရင်းမှ ပီတိ၏လက်နှစ်ဖက်ကိုနောက်မှဆွဲကာ တဖွတ်ဖွတ်မြည်အောင် ဖင်ကိုဆောင့်လိုးတော့သည်။ "အား အား အား" ပီတိ တအားအားအော်နေသော်လည်း ကိုသိန်းထွန်းကတော့ ဂရုမစိုက်အရှိန်မပြတ်လိုးနေသည်။တရစပ်ဆောင့်လိုးနေရင်းမှ နောက်မှဆွဲထားသောလက်နှစ်ဖက်ကို လွှတ်ချလိုက်ချိန်မှာတော့ ပီတိတစ်ယောက်ကုတင်ပေါ်ကိုအရုပ်ကြိုးပြတ်ကျသွားသည်။လီးကြီးမှာလည်း စအိုဆီမှကျွတ်ထွက်သွားသည်။ပီတိဖင်ထဲဆီမှ ဟာတာတာပင်ခံစားလိုက်ရသည်။ထို့နောက် မှောက်ရပ်အနေအထား ဖြစ်နေသောပီတိကို ကိုသိန်းထွန်းက ခါးနေရာတွင်ခေါင်းအုံးခုပေးသည်။ထိုအခါဖင်တုံလေးနှစ်ခုမြောက်တက်လာပြီး စအိုဝလေးကလည်းပြူထွက်လာသည်။ကိုသိန်းထွန်းပီတိအပေါ်တက်ခွကာ ဖင်တုံလေးနှစ်ခုကြားစအိုအပေါ်ဆီမှ ဂျယ်ဘူးကိုညှစ်ချကာ သူ့လိင်တံကြီးကို အလျားလိုက်ပွတ်ဆွဲနေသည်။လိင်တံနှင့် စအိုဝကိုဂျယ်များကောင်းစွာနှံ့သွားပြီဆိုမှ လီးထပ်ကိုစအိုဝဆီတေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်တော့သည်။ "အားးးး" ကိုသိန်းထွန်း ပီတိအပေါ်ကခွလျက် ကုတင်ပေါ်ကိုလက်ထောက်ကာ မှောက်လျက် အနေအထားဖြင့်ခါးကို အနိမ့်အမြင့်လုပ်ရင်း လိုးနေလေသည်။ "အား အား အား" အောက်မှ ပီတိ၏တအားအားအော်သံများက ကိုသိန်းထွန်း၏ဆောင့်ချက်များကိုပိုမိုအားဖြည့်ပေးနေသလို။တင်ပါးနှင့်ဆီးခုံတို့၏တဖတ်ဖတ်ရိုက်ခတ်သံများနှင့် လိုးနေကြသည်မှာအရှိန်ကောင်းနေပြီဖြစ်သည်။အဝတ်ဗလာကျင်း ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုလုံးမှာ ချွေးများရွှဲနေပြီး ကိုသိန်းထွန်း၏ချွေးပေါက်များမှာ ပီတိအပေါ်သို့ တစက်တစက်ကျနေသေးသည်။ကိုသိန်းထွန်း အားနှင့်ဆောင့်လိုးနေရင်းမှ အရှိန်သတ်ကာ ပီတိကျောပေါ်မှောက်ချလိုက်ပြီး ပီတိနားနောက်ဆီမှမျက်နှာကပ်လျက် လေသံလေးဖြင့် "ကောင်းလား ညီလေး" "ဟုတ် အရမ်းကောင်းတယ်" "အကို ပြီးတော့မယ် နောက်တစ်ချီခံပေးဦးမယ်မလား" "ဗျာ..." ပီတိ ဗျာ မှလွဲ၍အခြားမပြောနိုင်တော့ ကိုသိန်းထွန်းဆောင့်ချက်များတဖန်ပြန်မြန်လာကာ ဆယ်ချက်ခန့် အသားကုန်ဆောင့်လိုးအပြီးမှာတော့ လီးကိုအမြန်ထုတ်ကာပီတိကျောပြင်ပေါ်သို့ လရည်ပူပူပြစ်ပြစ်များပန်းချလိုက်လေတော့သည်။

ကိစ္စပြီးသွားပြီဖြစ်၍ ကိုသိန်းထွန်းကုတင်ပေါ်လှဲချကာ အမောဖြေနေသည်။ပီတိကတော့ တုတ်တုတ်မျှပင်မလုပ်နိုင်ဘဲရှိလေသည်။ကိုသိန်းထွန်းဆီမှတရှူးရှူးနှင့်အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကိုကြားရသည်။စအိုဆီမှ စပ်ဖျင်းဖျင်းနာကျင်မှုကိုခံစားရသည်။သို့သော် သူကျေနပ်နေမိသည်။သာယာနေမိသည်။နှဖူးနှင့်နထင်များဆီမှ ချွေးသီးချွေးပေါက်များကိုလည်းခံစားမိသည်။သို့သော် အခုတော့ သူမျက်လွှာချကာမလှုပ်မယှက်ပင်မှိန်းနေလိုက်သည်။ ခဏအကြာမှာတော့ ပီတိကြောပြင်ကို ပုဆိုးဖြင့်လာသုတ်ပေးသည့်အထိအတွေ့ကြောင့် နိုးလာရသည်။စင်အောင်သုတ်ပေးအပြီးမှာတော့ ပီတိနှဖူးမှချွေးပေါက်များကိုပါ ကြင်ကြင်နာနာသုတ်ပေးနေသည်။ထို့နောက် ကိုသိန်းထွန်းနောက်ဆုတ်သွားသည်။ပီတိထကာ ကိုသိန်းထွန်းကိုကြည့်လိုက်တော့ တိုင်ကိုမှီလျက် ကုတင်ပေါ်တွင်ဒူးတစ်ဖက်ကိုထောင်ရင်းထိုင်နေသည်။ပေါင်ကြားတွင်တော့ လိင်တံကြီးမှာ ချထားသောပေါင်တစ်ချောင်းပေါ်တွင်ပျော့ပြီးတင်နေသည်။မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်တွင်တွေ့ရသော ဝတ်လစ်စလစ်ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ကိုသိန်းထွန်း၏ပုံစံမှာ ယောင်္ကျားပီသ၍ကြည့်လို့ကောင်းနေသည်။ "လာလေ" ကိုသိန်းထွန်းကသူ့အနားလာရန်ခေါင်းညိမ့်ခေါ်တော့ ပီတိကိုသိန်းထွန်းဘေးကိုဝင်ထိုင်ကာ ရင်အုပ်ကြီးပေါ်တွင်ခေါင်းမှီထားလိုက်သည်။နီးကပ်လျက်ရှိသောကြောင့် ကိုသိန်းထွန်း၏နှလုံးခုန်သံကိုကြားရသည်။ "နောက်တစ်ချီဆွဲရအောင်" ကိုသိန်းထွန်းခေါင်းကိုငုံကာ ပီတိနားနားကပ်ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ပီတိတစ်ယောက်ကတော့ ကြက်သီးမွေးညှင်းများထကာ ရင်တွေပါတဒုန်းဒုန်းခုန်လာသည်။ "နာ နာနေပြီ" "အနာသက်သာအောင် လုပ်ပေးမလို့ပါကွာ။ပါကင်ဆိုတာ နှစ်ချီမှမနာတော့တာ" ပီတိထပ်၍ငြင်းနေချိန်မရတော့ပါ။ကိုသိန်းထွန်း၏လက်က ပီတိခေါင်းမှကိုင်ကာ တဖြည်းဖြည်းအောက်ကိုဖိချရင်း သူ့လိင်တံပျော့ပျော့ခွေခွေကြီးဆီသို့ ဦးတည်နေပြီဖြစ်သည်။လီးနှင့်မျက်နှာ အနီးကပ်ဆုံးရှိနေချိန်မှာတော့ ပီတိဘာကိုမှစဉ်းစားမနေတော့ဘဲ လီးပျော့ကြီးကို လက်တစ်ဖက်နှင့်အရင်းမှကိုင်ကာ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ပင်ပလွေအစွမ်းပြလိုက်တော့သည်။ သန်မာသည့်အရွယ်ကောင်း ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲ့ လီးကတော့တစ်ချီနှင့်ကျေနပ်နိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်။ယခုလည်း ပီတိစုပ်ပေးနေရင်း ပါးစပ်ထဲမှာပင် တဖန်မာကာထောင်မတ်လာပြန်သည်။ လုံလောက်အောင်မာလာသည့်အခါတွင်တော့ ကိုသိန်းထွန်း ပီတိကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ကာ ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်ချလိုက်သည်။ထို့နောက် ပီတိ၏ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကိုမြှောက်ကာ ပုခုံးပေါ်ထမ်းလိုက်ပြီး ခရေဝလေးကောင်းကောင်းပေါ်လာချိန်မှာတော့ လီးကိုခရေလေးထဲတဖန်ထပ်ထိုးထည့်ကာအားရပါးရလိုးတော့သည်။လှေထိုးကြီးရိုးရိုးပုံစံဖြင့်လိုးနေသောကြောင့် ပီတိ၏ တအားအားအော်ညည်းကာခံနေသောမျက်နှာလေးကို ကိုသိန်းထွန်းမြင်ရသလို ကိုသိန်းထွန်း၏ယောက်ျားပီသလှသည့်အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနှင့် ရမက်ထန်ထန်ပုံစံကိုလည်း အောက်မှအလိုးခံရင်းပီတိမြင်နေရသည်။အလိုးခံနေရင်း ကိုသိန်းထွန်း၏ ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကိုပွတ်လိုက် ကျောပြင်ကားကားကြီးကို သိုင်းဖက်လိုက်ဖြင့်အောက်ကနေ၍ ကိုသိန်းထွန်းဆောင့်လိုးသမျှခံနေရသည်။ အား အား အား ဖွတ် ဖွတ် အား အား ဘယ်လောက်ကြာသွားလဲပီတိမသိပါ။သို့သော် ပီတိအတွက် ပထမအချီထက်ပင်ပို၍ကြာသလိုခံစားရသည်။ "ပြီးတော့မယ် လရည်သောက်မလား" ပီတိခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တော့ လီးကိုစအိုမှချွတ်ကာ ပီတိမျက်နှာဘေးဒူးထောက်လျက် ပီတိမျက်နှာပေါ်ဂွင်းတိုက်ချသည်။လရည်နွေးနွေးများ မျက်နှာပေါ်ပန်းကျလာသည်။ပီတိပါးစပ်ဟကာခံထားသော်လည်း ပါးစပ်ထဲဝင်သည်ကတစ်ဝက် မျက်နှာပေါ်ပျံ့ကျဲကုန်သည်ကတစ်ဝက်။ကိုသိန်းထွန်းလရည်အကုန်ထုတ်ပြီးသွားတော့ လီးကိုပီတိပါးစပ်မှာတပ်ပေးသည်။ပီတိလည်း လီးထိပ်မှလရည်အကြွင်းအကျန်များကိုစင်အောင်လျှာနှင့်သန့်ရှင်းပေးလိုက်သည်။ခံတွင်းထဲမှ သုတ်ရည်များကိုတော့မျိုချလိုက်သည်။ထိုမှစ၍ ပီတိတစ်ယောက် ယောင်္ကျားလရည်အရသာကို သိရှိသွားပြီဖြစ်သည်။ --------------------- နှစ်ရက်ခန့်ကြာသည့်တိုင် စအိုမှနာနေသည်မှာအရှင်းမပျောက်သေး။ နာလျှင်လည်းနာချင်စရာပင်။ပါကင်နုနုနယ်နယ်လေးကို ကိုသိန်းထွန်းလိုလူမျိုးနှင့် နှစ်ချီဆက်တိုက်တောင်ခံခဲ့ရသည်လေ။သို့သော် လိုးအပြီးဆေးလိမ်းပေးကာကြင်ကြင်နာနာဆက်ဆံပေးမှုကြောင့် နာနေသော်လည်း ကိုသိန်းထွန်းကိုအပြစ်မမြင်ရက်။ဒီနေ့တော့ မနေ့ကထက်စာလျှင်အတော်သက်သာနေပြီဟုပြောလို့ရသည်။ကိုသိန်းထွန်း၏အလိုးကိုခံပြီးနောက်နေ့ကဆိုလျှင် လမ်းပင်ကောင်းကောင်းလျောက်၍မရ။အလေးသွားလျှင်လည်းခံရခက်လှသည်။လမ်းလျှောက်လျှင်လည်းကွတကွတနှင့်ဖြစ်သည်။ထို့ကြောင့် လူရှေ့တွင်လမ်းလျောက်လျှင်သိသာမည်စိုးသဖြင့်အိပ်ရာထဲ၌သာခွေနေခဲ့သည်။ဒီနေ့ကောင်းကောင်းသက်သာသည့်နေ့တွင်တော့ ခြံထဲကိုဝင်လာသည့် ဆိုင်ကယ်သံကြောင့် ပီတိအိမ်ပေါ်ထပ်ပြတင်းပေါက်ဆီမှကြည့်မိတော့ နေတိုင်းလာနေကျရဲထက်ပင်။ဒီနေ့တော့ တခြားနေ့တွေနဲ့မတူ ဆိုင်ကယ်နှင့်ဖြစ်သည်။ ရဲထက်ဆိုသည်မှာ တခြားသူတော့မဟုတ်။မိမိအိမ်ကသရင်းငှားပင်ဖြစ်သည်။အဘိုးနှင့်အဘွားပိုင်သော လယ်ကွက်များတွင် လယ်အလုပ်လုပ်ရန် ငှားထားခြင်းလည်းဖြစ်သည်။အဘိုးငယ်စဉ်က အဘိုးနှင့်အတူ သားသမီးများနှင့် လယ်ယာလုပ်ခဲ့ကြသော်လည်း အဘိုးအသက်အရွယ်ရလာကာ သားသမီးများကလည်း အရွယ်ရောက်ကုန်ကြပြီမို့ ကိုယ့် အတောင်နှင့်ကိုယ် တစ်နေရာဆီပျံထွက်သွားကြပြီလည်းဖြစ်သည်။ထို့ကြောင့် အပိုဖြစ်နေသောလယ်ကွက်များတွင် တစ်နိုင်တစ်ပိုင် ထွန်ယက်စိုက်ပျိုးနိုင်ရန် ရွာထဲမှ ရဲထက်ဆိုသည့် သူငယ်ကိုငှားထားခြင်းဖြစ်သည်။ယခုလို နွေရာသီ တောအလုပ်ပါးသည့်အချိန်မျိုးတွင်တော့ ရဲထက်သည်အိမ်မှာပင်ရှိတတ်သည်။အိမ်သို့ မနက်ဆိုလျှင်ရောက်လာ၍ နွားစာစဉ်း၊နောက်ချေးကျုံး၊နွားဝေယာဝစ္စနှင့် ထင်းခွဲ၊ခြံရှင်း အိမ်အလုပ်များ လုပ်ပေးပြီး ညဆိုလျှင်တော့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်သာပြန်အိပ်သည်။အလုပ်မရှိသည့်အချိန်မျိုးတွင်တော့ နွားတဲထဲတွင်သာ ကုတင်တစ်လုံးနှင့်နေလေသည်။ငယ်စဉ်ကတည်းက အလုပ်ကြမ်းလုပ်ကာ ကြီးပြင်းခဲ့ရသောကြောင့် ကျစ်လစ်တောင့်တင်းသောဘော်ဒီကိုလည်း ပိုင်ဆိုင်ထားသေးသည်။ "အရီးလှရေ ကျုပ်ရောက်ပြီဗျို့" "ထမင်းကြမ်းစားခဲ့ပြီလား" ထိုစကားများမှာ ကိုရဲထက်နှင့် အဘွားတို့မနက်တိုင်းပြောနေကျ စကားများပင်ဖြစ်သည်။အဘွားမနက်စာကျွေးတိုင်းလည်း ကိုရဲထက်ကငြင်း‌နေ ကျဖြစ်သည်။ "အရီးလှကို ကျုပ်ပြောစရာရှိလို့ နေ့လည်ကျရင်‌ ဟိုဘက်ရွာသွားဦးမယ် ဆိ‌တ်ကျောင်းခေါ်ထားလို့" ကိုရဲထက်သည် ပီတိတို့အိမ်တွင် အလုပ်လုပ်ပေးရင်း ရွာနီးချုပ်စပ်မှ နွားကျောင်း၊ဆိတ်ကျောင်း တောက်တိုမယ်ရများလည်းလိုက်လုပ်ပေးတတ်သေး သည်။ "အေး သွားလေ" "အိမ်အလုပ်တွေ အကုန်လုပ်ပေးခဲ့မယ် ကျုပ်ပြန်မလာတော့ဘူးနော်" "ရပါတယ်အေ ပြောစရာကျလို့" ဒါကြောင့်လည်း မိမိအိမ်မှ ဟိုဘက်ရွာသွားရန် ဆိုင်ကယ်ကိုတစ်ပါတည်းယူလာခြင်းဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ပီတိတွေးလိုက်သေးသည်။ရဲထက်ကတော့ ဆိုင်ကယ်သိမ်းရင်း နွားတဲထဲဝင်သွားပြီဖြစ်သည်။ပီတိ ရဲထက်နောက်ကိုလိုက်ကြည့်နေမိသည်။ခပ်ချောချော မျက်နှာနှင့် အဝတ်ဝတ်ထားချိန်မှာတောင် ယောင်္ကျားပီသအချိုးကျလှသောခန္ဓာကိုယ်တို့က ပီတိကိုအကြည့်မလွှဲနိုင်အောင်ဆွဲဆောင်နေသည်။ ရဲထက်နွားတဲထဲရောက်တော့ အလုပ်စလုပ်ရန်အပေါ်ဝတ်အင်္ကျီကိုချွတ်ပြီး တိုင်မှာချိတ်လိုက်သည်။အောက်ကစွပ်ကျယ်လက်ပြတ်ဝတ်ထားသောကြောင့် ကျစ်လျစ်သန်မာလှသော လက်မောင်းကြွက်သားများပေါ်လာသည်။ရဲထက်၏ဘော်ဒီ ကိုပီတိငေးမောနေမိသည်။ရင်အုပ်ကားကားဖောင်းဖောင်းကစွပ်ကျယ်ပေါ်တွင်အရာထင်နေသည်။ဗိုက်ရှပ်ရှပ်အောက်တွင်တော့ ပုဆိုးတိုတိုကိုချက်ပြုတ်ဝတ်ထားသည်။ ကိုသိန်းထွန်းလောက်မထွားကျိုင်းလှသော်လည်း ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နှင့် ယောင်္ကျားပီသအချိုးကျသော ခန္ဓာကိုယ်မျိုး။သို့သော်တူညီသည်က နှစ်ယောက်လုံး အညာသားပီပီ အသားညိုညိုကြမ်းကြမ်းနှင့် ဆွဲဆောင်မှုရှိနေခြင်း။ ရဲထက် အလုပ်တစ်ခုပြီးတစ်ခုလုပ်နေသည်ကို အိမ်ပေါ်ထပ်မှမျက်စိအရသာခံကာ ကြည့်နေမိသူကပီတိ။ချွေးထွက်၍စွပ်ကျယ်ပါးပါးမှာ အသားနှင့်ကပ်ကာ ကိုယ်နှင့်တစ်သားထဲဖြစ်နေသောကြောင့်ရဲထက်ဘော်ဒီကိုကောင်းကောင်းမြင်နေရသည် ။နေရောင်အောက်တွင် ချွေးစိုစိုနှင့်စွပ်ကျယ်နှင့် အလုပ်လုပ်နေသော ရဲထက်မှာပီတိကိုဖျော်ဖြေပေးနေသလိုပင်။တချက်တချက်ပုဆိုးကိုဖြန့်ကာခါဝတ်လိုက်လျှင် ပုဆိုးအောက်ကအတွင်းခံဘောင်းဘီအနီရောင်ဖောင်းဖောင်းကို အထုပ်လိုက် အပေါ်စီးမှ မြင်တွေ့ရသေးသည်။ထိုအခါမျိုးတွင် ပီတိမနေနိုင်မထိုင်နိုင်မိမိဖုန်းဖြင့်ဓာတ်ပုံခိုးရိုက်မိသေးသည်။ တချက်တွင်တော့ ရဲထက်အိမ်ပေါ်ကိုမော့အကြည့် အိမ်ပေါ်မှခိုးကြည့်နေသောပီတိနှင့်မျက်လုံးချင်းဆုံမိသွားသည်။ပီတိတစ်ယောက်လှန့်ကာ မျက်နှာပူသွားသော်လည်း ရဲထက်ကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပင်ပြုံးပြသည်။ယောက်ျားပီသလှသောမေးရိုးထက်တွင်အပြုံးချိုချိုတစ်ခုက တိတိပပဖြစ်ပေါ်သွားသည်။ချောမောသော သူ၏ရုပ်ရည်ကြောင့်လားတော့ မသိပါ။သူ့အပြုံးသည်နှစ်လိုဖွယ်အတိ။ထိုအပြုံး။ထိုအပြုံးသည် ကြည်လင်သည်။နွေးထွေးသည်။ဘာလဲတော့မသိ။ပီတိရင်ထဲမှာတော့ တစ်ခုခုပါ။ ဘာလိုလိုနှင့် မွန်းတည့်ပြီးကာနေစောင်းသွားပြီဖြစ်သည်။ပီတိရော ရဲထက်ပါ အဘွားပြင်ပေးသောနေ့လည်စာစားပြီးသွားကြပြီလည်းဖြစ်သည်။အတူတူစားခြင်းတော့ မဟုတ်။ရဲထက်ကထုံးစံအတိုင်း ဇလုံထဲ ဟင်းပုံကာနွားတဲထဲတွင်စားသည်။ပီတိကတော့ အဘွားတို့နှင့်မီးဖိုချောင်နားက စားပွဲဝိုင်းတွင်စားခြင်းဖြစ်သည်။ "အရီးလှရေ ကျုပ်သွားတော့မယ်" "မင်းဟာက ခုမှထမင်းစားပြီးခါရှိသေး နေပါအုံး ခဏတဖြုတ်" "မိုးလေး အုံ့နေတုန်းသွားမလို့ အရီးရေ နေပူရင်မသက်သာဘူး" နွေခေါင်ခေါင် ဧပြီလဆန်းထဲ မိုးအုံ့နေသည်။‌မိုးရာသီမဟုတ်သော်လည်း သင်္ကြန်နီးပြီမို့ သင်္ကြန်လက်ဆေးမိုးရွာရန်ဟန်ပြင်နေဟန်တူသည်။ "မင်းသွားမယ်ဆို ငါ့မြေးလေးခေါ်သွားစမ်းပါဟယ် အဲ့ကလေးဒီရက်ထဲ တရှောင်ရှောင်နဲ့ ဘာဖြစ်နေတယ်ကိုမသိဘူး။နေမကောင်းလို့လားမေးတော့လည်း ကောင်းတယ်တဲ့။ငါ့စိတ်ထင် ပျင်းနေတယ်ထင်ပါတယ်။ခေါ်သွားပြီး ဟိုဟိုဒီဒီလျောက်ပြလိုက်စမ်းပါ" "ကျူပ်ကရတယ် အရီးမြေး မြို့သားကပင်ပန်းနေဦးမယ် ကျုပ်နဲ့လိုက်ပြီး" "ရပါတယ်ဟယ် ရောက်ကတည်းကသူလည်းအိမ်ထဲမှာပဲနေနေရလို့။အိမ်မှာရှိတဲ့ ဆိုင်ကယ်နဲ့ လျောက်သွားချည်ဆိုတော့လည်း ရန်ကုန်သားက ဆိုင်ကယ်မစီးတတ်ပြန်ဘူး" "အဲ့ဒါဆို ခေါ်လိုက်လေ အရီးလှ" "ဖိုးသားရေ ဖိုးသား" (အညာအရပ်တွင် အတူနေသူများကို အခေါ်အဝေါ်သတ်မှတ်ထားတတ်သော်လည်း ဧည့်သည်သို့မဟုတ်သူစိမ်းယောင်္ကျားလေးများကို ဖိုးသား ဟုသာယျေဘုယ ခေါ်တတ်ကြသည်) "ဗျာ အဘွား" "မင်းကိုကိုနဲ့ ဆိုင်ကယ်စီးလိုက်သွားပါလား မင်းပျင်းရင်" ဒါမျိုးကတော့ ပီတိကိုနှစ်ခါပြောစရာမလိုပါ။အချောလေးနောက်က ဆိုင်ကယ်စီးရမည့်အပြင် သူနဲ့နှစ်ယောက်တည်းအချိန်ကုန်ရဦးမည်လေ။ "ဟုတ် အဘွား" "ဆိုင်ကယ်ကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန်မောင်းကြနော်" အဘွားကတော့ မှာရင်းကျန်ခဲ့ပြီး ဆိုင်ကယ်လေးကတော့ လူနှစ်ဦးကိုတင်လျက်တအိအိနှင့် ထွက်သွားပြီဖြစ်သည်။ရွာလယ်လမ်းမကြီးတလျောက်မောင်းလာရင်း ဘေးတဖက်တချက်စီ၌ထန်းလက်များကိုယှက်ကာ ခြံစည်းရိုးခတ်ထားသော အိမ်များနှင့်ခြံဝန်းများကိုဖြတ်ကျော်ခဲ့ကြပြီးနောက် လူနေအိမ် တဖြည်းဖြည်းပါးလာပြီဖြစ်သည်။နောက်ဆုံးမှာတော့ လူနေအိမ်လုံးဝမရှိတော့ဘဲ လယ်ကွင်းများသာရှိရာ ရွာအပြင်သို့ရောက်လာပြီဖြစ်သည်။မြေလမ်းလေးသည်ခြောက်သွေ့ဖြောင့်ဖြူးနေသည်။နွေရာသီမို့သာ လမ်းကောင်းခြင်းဖြစ်ပြီး မိုးရာသီဆိုလျှင် ဗွက်ထကာလမ်းဆိုးကြောင်း ရဲထက်မှ ဆိုင်ကယ်မောင်းနေရင်းပြောပြနေသေးသည်။သို့သော် တချို့နေရာများတွင်တော့ ချိုင့်ကွက်များနှင့်မညီမညာရှိလှသည်။ထို့ကြောင့် ပီတိ ရဲထက်၏ခါးကိုကိုင်ကာလိုက်ပါလာခဲ့သည်။ ခါးကိုကိုင်ထားရာမှ သိုင်းဖက်လိုက်တော့ရဲထက်ငြိမ်ခံနေသည်။တောင့်တင်းသော ဗိုက်ကြွက်သားများအထိအတွေ့က ပီတိအတွက်ကျေနပ်စရာ။ထိုမှတဆင့် ပီတိလက်ကိုအောက်လျောချကာပုဆိုးပေါ်ရောက်သွားသည်။လက်တစ်ဖက်နှင့် ပေါင်ခွကြားနေရာကိုစမ်းနေသည့်တိုင် ရဲထက်ငြိမ်ခံနေသည်။ပီတိလည်းတဖြည်းဖြည်းရဲတင်းလာကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီအထုပ်လိုက်ဆီမှ လိင်တံကိုအမြှောင်းလိုက်ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ပွတ်ပေးနေရင်း ပီတိလက်ထဲမှာတင် လိင်တံသည် ဘောင်းဘီထဲတွင်ပျော့ကာခွေနေရာမှ မာလာကာအတွင်းခံဘောင်းဘီကိုထိုးထောင်လာသည်။ပီတိလက်သရမ်းလို့ကောင်းဆဲရှိသေးသည်။ဆိုင်ကယ်လေးသည် လယ်ကွင်းများကိုဖြတ်ကျော်မောင်းနှင်နေရာမှ လူနေအိမ်များဆီတဖန်ပြန်လည်ဝင်ရောက်လာပြီဖြစ်သည်။ရဲထက်ပြောတဲ့ ဟိုဘက်ရွာကိုရောက်လာတာဖြစ်လိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် ပီတိလည်းလက်ကိုရဲထက်၏ခါးဆီသို့ရုတ်လိုက်ရသည်။ ရွာထဲကို အတန်ကြာဖြတ်မောင်းအပြီးမှာတော့အိမ်တစ်အိမ်ထဲသို့မောင်းဝင်သွားကာအိမ်ရှေ့တွင်ဆိုင်ကယ်ရပ်လိုက်သည်။ရဲထက်ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကဆင်းတော့ ပီတိလည်းလိုက်ဆင်းသည်။ "ဗျို့...အရီးသောင်းစိန်ရေ ခင်ဗျားဆိတ်တွေကဘယ်မတုန်း" ရဲထက်ကတော့အော်ရင်း အိမ်ထဲဝင်သွားကာစားပွဲခုံကြီးဘေးကတန်းလျားတွင်ဝင်ထိုင်ပြီး ပီတိကိုလည်းထိုင်ရန်ခေါ်လေသည်။ပီတိတို့ရွာကလိုပင် အိမ်ရှေ့ခန်းတွင် လေးထောင့်စားပွဲကြီးနှင့်တစ်ဖက်စီ၌တန်းလျားရှည်တစ်ခုစီချထားကြသည်မှာ အိမ်တိုင်းပင်ဖြစ်သည်။ထိုနေရာကား ဧည့်သည်လာလျှင်ဧည့်ခံရန် ထိုအရပ်ဒေသ၏ဧည့်ခန်းသဘောမျိုးဖြစ်သည်။ "ဆိတ်ခြံထဲမယ်။ ရောက်လာပြီလား" အိမ်ထဲမှ အသံပေးကာမိန်းမကြီးတစ်ဦး ဘီးဆံပတ်ပတ်ရင်းထွက်လာသည်။ထိုမိန်းမကြီးကလည်း တန်းလျားတွင်ဝင်ထိုင်ကာ "မိုးတွေကလည်းအုံ့လာတာနဲ့ မိုးများရွာမလားလို့။အဲ့ဒါ ဒီနေ့အကျောင်းမလွှတ်တော့ရင်ကောင်းမလားလို့။မင့်ခေါ်ထားပြီးမှ ပြောရတာတော့ အားနာပါတယ်" "ဟာ အားနာတာတွေ ဘာတွေလုပ်မနေနဲ့။လာရတာလွယ်တာမဟုတ်ဘူး မိုးကလည်းရွာမယ်မထင်ပါဘူးဗျာ။မိုးမရွာခင်ပြန်လာခဲ့မယ်" "ငါ့ဆိတ်ကလေးတွေ မိုးမိကုန်မှဖြင့်" "မမိစေရဘူးဗျာ ကျုပ်အာမခံတယ်" "အေးဟယ် ငါ့မလဲ သားတော်မောင်ကမြို့သွားနေလို့မင့်ခေါ်ကာမှ မိုးကလည်းမည်းလာရတယ်လို့။ ဧည့်သည်ပါလာတာလား" ထိုမိန်းမကြီးက ရဲထက်နှင့်စကားပြောနေရင်းပီတိဘက်ကိုလှည့်ကာမေးတော့ "အရီးလှ မြေးလေ။ရန်ကုန်က အလည်လာတာ ပျင်းတယ်ဆိုလို့ကျုပ်ခေါ်လာတာ" "အလှမြေးက ဒီအရွယ်ရောက်နေပြီလား။လူပျိုကြီးတောင်ဖြစ်နေပါပေါ့။ရန်ကုန်သားမို့လား မသိဘူး။အသားတွေဖြူပြီးချောနေပါပေါ့လား။ဘယ်နှတန်းရောက်ပြီလဲဖိုးသားက" "ဆယ်တန်းဖြေထားပါတယ်" "ဖြေနိုင်ရဲ့လား" "ဖြေနိုင်ပါတယ်ဗျ" "အရီးသောင်းစိန်ရေ မိုးမိမှာစိုးတယ်လည်း ဆိုသေးတယ်။စကားပြောမနေနဲ့တော့ သွားတော့မယ် ကျုပ်တို့" "အေးအေး သွားသွား" "ဆိတ်ကဘယ်နှကောင်တုံး" "မများပါဘူး ဆယ်ကောင်ထဲရယ်" ---------------------- ဆိတ်အုတ်သည်ရွာလမ်းတစ်လျောက်တတုတ်တုတ်နှင် သွားနေသည်။သွားနေရင်း ပါးစပ်တွေကလည်းအငြိမ်မနေကြ ဟိုဟိုဒီဒီတွေ့ရာအပင်များကိုဆွဲစားနေကြသေးသည်။စားရုံတင်မဟုတ်။သူတို့သွားရာလမ်းတစ်လျောက် ဆိတ်ချေးတုံးများကိုလည်း စီနေအောင်ပါခဲ့ကြသေးသည်။ ထိုနောက်မှာတော့လူနှစ်ယောက်ကထပ်ကြပ်မကွာလိုက်ပါလာသည်။တ‌စ်ယောက်မှာ အသားညိုညိုထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနှင့်ဖြစ်ပြီး ပုဆိုးခပ်တိုတိုဝတ်ထားသည်။လက်ကတုတ်တစ်ချောင်းကိုင်ထားသည်။ နောက်တစ်ယောက်ကတော့ ဖြူဖြူသွယ်သွယ် နုနုဖတ်ဖတ်နှင့်ဖြစ်သည်။ထိုဆိတ်အုပ်နှင့် ထိုလူနှစ်ဦးတို့သည်ရွာလမ်းမမှတဆင့် ရွာပြင်သို့ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ရွာပြင်မှာတော့ လူနေအိမ်မရှိ။ယာခင်းများသာရှိသည်။ယာခင်းများထဲတွင် ထန်းပင်ရှည်များကို ကြိုကြားကြိုကြားတွေ့ရသည်။တချို့နေရာများတွင်တော့ ထန်းပင်များက အစုလိုက်ပေါက်နေကြသည်။ထိုနေရာသည် ထန်းတောဟုခေါ်သောနေရာဖြစ်လိမ့်မည်။ထန်းတောတွင်တော့ ထန်းရည်ဆိုင်များရှိလိမ့်မည်။ နွေရာသီဖြစ်သောကြောင့် ယာသီးနှံများစိုက်ထားခြင်းမရှိရာ ယာခင်းများမှာကွက်လပ်ဖြစ်နေသည်။မိုးခေါင်၍ရေရှားသောဒေသဖြစ်သောကြောင့်စပါးအစိုက်နည်းကြသည်။ထို့ကြောင့်လယ်ကွင်းများလည်းမရှိ။ထိုသို့ အသီးအနှံအပင်များမရှိသောကြောင့် ယာခင်းများထဲတွင် လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဆိတ်ကျောင်း၍ရခြင်းဖြစ်သည်။မိုးရာသီနှင့်ဆောင်းရာသီများတွင်တော့ အသီးအနှံပင်များစိုက်ပျိုးလေ့ရှိကြရာ ဆိတ်များကအသီးအနှံပင်များကိုစားကြမည်စိုးသဖြင့် ယခုလိုဆိတ်ကျောင်း၍မရ။ အရိပ်ရသောသစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်အောက်တွင် ရဲထက်နှင့်ပီတိတို့ထိုင်နေကြသည်။ဆိတ်များကတော့ မလှမ်းမကမ်းတွင် ဟိုဟိုဒီဒီအပင်များဆွဲယူစားသောက်နေကြသည်။သူတို့အရိပ်ခိုနေကြသည်ဆိုသော်ငြားနေကပူလှသည်တော့ မဟုတ်။သူတို့လာကတည်းက အုံ့နေသောမိုးမှာ ယခုထိပင်အုံ့ဆဲ။ထို့ကြောင့် အပူသက်သာကာ ပီတိတစ်ယောက်အသက်ရှူချောင်ရသည်။ စပ်မိစပ်ရာထွေရာလေးပါးစကားပြောဖြစ်ကြရင်း ရဲထက်၏မိခင်မှာဆုံးပါးသွားတာကြာပြီဖြစ်ကြောင်း၊ဖခင်ဖြစ်သူနှင့်နှစ်ဦးတည်းနေထိုင်ကြောင်း ပီတိသိခဲ့ရသည်။ "မင့်ဖုန်းထဲဘာတွေပါလဲကွ" တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက်မေးနေကြရင်းမှ ရဲထက်ရုတ်တရက်ထပြောခြင်းဖြစ်သည်။ "အစုံပါတယ် ဘာကြည့်ချင်လို့လဲ" "ဟိုကားတွေရောရှိလား" "ဘာကားလဲ အောကားလား" "အေးကွ" ရဲထက်ရဲကျဲကျဲပြောခြင်းဖြစ်သည်။ပီတိ၏ပွင့်လင်းသည့်ပုံစံကိုလည်းအံ့ဩသွားပုံရသည်။ ပီတိဖုန်းကိုထုတ်ကာ man to man ကားများကြားမှ စော်နှင့်လိုးကားများကိုရှာကာရွေးပြလိုက်သည်။ရဲထက်ကတော့ သွားရည်တများများနှင့်ကြည့်နေပြီဖြစ်သည်။ကြည့်နေရင်းနှင့်ပင် ပေါင်ကြားဆီမှ ဖောင်းလာသည်ကိုလည်း ပီတိသတိထားမိသည်။ရဲထက်သူ့ဖာသာ ဇာတ်ကားတွေပြောင်းကြည့်နေရင်း man to man ကားတစ်ကားကိုဖွင့်မိသွားသည်။ပီတိကတော့ ရဲထက်ပြောင်းလိုက်မည်ဟုထင်နေသော်လည်း မပြောင်းဘဲစူးစူးစိုက်စိုက်ပင်ကြည့်နေလေသည်။ "မင်းက ဒါတွေလည်း ကြည့်တာပဲလား" "အင်း လုပ်ဖူးလား အကိုရော" "ဒါမျိုးတော့ မလုပ်ဖူးဘူးကွ။စော်တောင်တစ်ခါပဲလုပ်ဖူးတာ" "ဘယ်လိုလဲ ကောင်းလား" ဟုမေး‌ရင်း ပီတိလက်တစ်ဖက်ကရဲထက်၏ပေါင်ကြားဆီရောက်သွားပြီဖြစ်သည်။ဖုန်းထဲတွင်တော့ ကော့နေအောင်ကုန်းထားသောကောင်လေး၏ဖင်ကို ဘဲကြီးတစ်ဗွေကလီးကြီးကြီးနှင့်တအားဆောင့်လိုးနေသည်။ထင်သည့်အတိုင်းပင်။ရဲထက်လီးမှာတအားတောင်နေပြီး အတွင်းခံပင်ပေါက်ထွက်တော့မတတ်ထင်ရသည်။ပီတိကပုဆိုးပေါ်မှပယ်ပယ်နယ်နယ်ကိုင်ကာပွတ်နေတော့ ရဲထက်ဖုန်းကိုငုံကြည့်နေရာမှ ပီတိကိုကြည့်လာသည်။ပီတိနှင့်မျက်လုံးချင်းဆုံသွားချိန် ပီတိကဘာလဲ ဟူသောသဘောဖြင့်မျက်ခုံးပင့်ပြလိုက်တော့ ရဲထက်ပြုံးပြသည်။ထိုအချိန်တွင် ဖုန်းထဲမှာတော့ bottom ကောင်လေးကလီးကို ပါးစပ်ဖြင့်စုပ်ပေးနေသော scene ဖြစ်သည် ။ရဲထက်က ပီတိကိုဖုန်းပြကာ သူ့ပုဆိုးကိုလျောချလိုက်သည်။ "လုပ်ပေးမလား" ဘစ်လေးသည် မာတောင်နေသောရဲထက်လီးကြီးကိုမနိုင်မနင်းဖြစ်နေသည်။ဘစ်အသားအိအိပေါ်တွင် လိင်တံအမြှောင်းလိုက် အရာကြီးပေါ်နေသည်။ပီတိ ဘစ်ကိုမချွတ်ပဲဘစ်အပေါ်မှ လီးကိုငုံနမ်းလိုက်သည်။လီးအနံ့နှင့် အတွင်းခံဘောင်းဘီအနံ့သည်နှာခေါင်းထဲတိုးဝင်လာသည်။ "ရှူးးး" ပီတိအားဖြင့်ရှိုက်လိုက်မိသည်။အနံ့အသက်မကောင်းခြင်းမျိုးမဟုတ်ဘဲ ထိုအနံ့က ရစ်မှူးစေတာမျိုး။ဘိန်းရှူရတာထက်ပင် စွဲမက်စေလိမ့်မည်။တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ လိင်စိတ်ကြွကာ အငမ်းမရစုပ်ချင်လာတာမျိုး။ဘစ်ကိုမချွတ်သေးဘဲ အရာပေါ်နေသောလီးအချောင်းလိုက်ကို လျှာဖြင့်လျက်ပေးပြီးမှ ဘစ်ကို ဆွဲချွတ်လိုကချိန်မှာတော့ ရဲထက်၏နာမည်နှင့်လိုက်အောင် ရဲထက်နေသောလီးကြီးမှာငေါက်ကနဲပေါ်လာရသည်။ကိုသိန်းထွန်းလီးနှင့်စာလျှင် အနည်းငယ်လုံးပတ်သေးသည်ဟာထင်ရသော်လည်း ပို၍ပင်ရှည်လိမ့်မည်။လူပျိုတစ်ယောက်၏ နုပျိုသန်မာသောလိင်တံမျိုး။ဘယ်လောက်ရှည်လဲ ပီတိမခန့်မှန်းတတ်တော့။ပီတိလက်ဖြင့်ဆုတ်ကိုင်လိုက်ချိန် ပီတိလက်တစ်ဆုတ်စာကြီးပြီး လက်တစ်ဆုတ်စာ၏အပြင်ဘက်ကိုများစွာရှည်ထွက်နေသေးသည်။လိင်တံမှာ သွယ်ကာအပေါ်သို့အနည်းငယ် ကော့နေပြီး ထိပ်မှာတော့ကွမ်းသီးလုံးသဏ္ဍာန်ဒစ်ကားကြီးနှင့်။ပီတိ လိင်တံကိုကိုင်ကာ ဒစ်ကိုစငုံလိုက်တော့ ရဲထက်ဆီမှ ညည်းသံစထွက်လာသည်။ "အားးး" ထို့နောက်ဖုန်းကိုချကာ မန်ကျဉ်းပင်သို့ကျောမှီရင်းမျက်စိမှိတ်ကာပလွေအရသာကိုသေချာခံစားနေသည်။ ရလာသော လီးနံ့သင်းသင်းကပီတိကိုစိတ်အားထက်သန်စေသည်။ ပီတိလည်း လီးတစ်ချောင်းလုံးငုံလိုက်၊လျက်လိုက်၊ပါးကိုချိုင့်နေအောင် စုပ်လိုက် မှုတ်လိုက် ဘောတွဲတွဲများကို စုတ်လိုက်နှင့် အားရပါးရ ပလွေအစွမ်းပြနေတော့ အခုမှပလွေအရသာခံစားဖူးသော လူပျိုလေးမှာ ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် ကြာကြာပင်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ လရည်ပူပူများကို ပီတိပါးစပ်ထဲသို့ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ ပီတိလည်း ပြီးသွားသောလီးကြီးကိုလျာနှင်လျက်ကာ သန့်ရှင့်ပေးလိုက်ပြီး ရဲထက်ရှေ့မှာတင်မျိုချပြလိုက်တော့ "မျိုချလိုက်တာလား" ဟုအံ့ဩတကြီးမေးလာသည်။ "ဟုတ်တယ်လေ ဘာလို့လဲ" ရဲထက် ပြန်မဖြေဘဲရုတ်တရက် ပီတိကိုဖက်ကာရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး နှဖူးဆီကိုဖွဖွလေးအနမ်းပေးလေသည်။ပီတိကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေတာကြောင့် "ဒီလိုပါကွာ အရင်စော်တုန်းက မျိုချုဖို့နေနေသာသာ အခုလို ပါးစပ်နဲ့တောင်လုပ်မပေးဖူးဘူး ရွံလို့တဲ့ကွာ။ညီလေးနဲ့ကွာလို့ပါ" "ဟုတ်လား အခုအဲ့စော်ရော" "ယောင်္ကျားတောင်ရပေါ့" "ဪ" "ကဲပြန်ရအောင် မိုးမိဦးမယ်" ရဲထက်နှင့်ပီတိတို့ ဆိတ်တွေကိုပြန်အပ်ကာ လာရာလမ်းအတိုင်း ဆိုင်ကယ်လေးနှင့်ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ပတ်ဝန်းကျင်သည် အလာတုန်းကထက်ပင်ပို၍အုံ့မှိုင်းလို့နေသည်။မိုးကောင်ကင်တစ်ခုလုံးမှောင်မဲလို့နေပြီး တိပ်ထူထူများက ပြိုကျတော့မတတ်။မကြာခင်မိုးရွာတော့မည်။ ဆက်ရန်... Crd;ပီတိ