"အရက်သမား ထွန်းဖေ" ဝတ္ထုတို (စ/ဆုံး)

မြိုင်သာယာရပ်ကွက်မှာတော့ ထွန်းဖေဆိုလျင် မသိသူမရှိလောက်သည်အထိ ရပ်ကျော်ရွာကျော်သတင်းမွှေးသူဖြစ်သည်။ ကောင်းသတင်းတော့မဟုတ်၊ နာမည်ရှေ့မှာ အရက်သမားကပ်၍အရက်သမား ထွန်းဖေဟူ၍ ထင်ပေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထွန်းဖေ အရက်ကြိုက်တတ်ပုံကလဲ မိုးလင်းမျက်စိနှစ်လုံးပွင့်သည်နှင့် အရက်နှင့်မျက်နာသစ်ပြီး မိုးချုပ်အိပ်ရာဝင်တော့လဲ အရက်ပုလင်းဖက်အိပ်တတ်သူ၊ သို့သော် မူးလာလျင် တခြားအရက်သမားတွေလိုဆူပူသောင်းကျန်းခြင်းမရှိ၊ သူ့ဘာသာ အေးဆေးနေပြီးအိမ်ပြန်အိပ်နေတတ်သည်။ မမူးသည့်အချိန်တွေမှာတော့ ရပ်ရွာအလှူပွဲများ သာရေးနာရေးရှိလျင်ရေခပ် ထင်းခွဲ ပန်းကန်ဆေး စသည်ဖြင့် အားတက်သရော ပါဝင်ကူညီပေးတတ်သောကြောင့် အရက်သမားဖြစ်၍ မပတ်သက်ချင်ကြသော်လဲ ရပ်ရွာက ထွန်းဖေကိုပစ်ပယ်မထား၊ အထိုက်အလျောက် ခေါ်ပြောဆက်ဆံကြသည်။ အသားအရည်က နေလောင်ထား၍ နီစပ်စပ်၊ အရပ်က မနိမ့်မမြင့်၊ မဖြီးမသင်သည့်အတွက် ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေနှင့်နူတ်ခမ်းမွှေးတွေက သူ့မျက်နာမှာ မမြင်ချင်မှအဆုံး..၊ အဝတ်အစားဟူ၍လဲမဝတ်တတ်၊ တဘက်ရှည်တထည် ပခုံးပေါ်တင်ပြီး အောက်ပိုင်းမှာတော့ ပုဆိုးတစ်ထည်ကိုသာတိုတိုတုတ်တုတ်ဝတ်ထားသည့် ထွန်းဖေရယ်ပါ။ ကိုထွန်းဖေ အိမ်က ရပ်ကွက်အစွန်မှာဖြစ်သည်။ မိဘများကမရှိကြတော့၊ ဆွေမျိုးဆို၍ တစ်ဉ်ီးထဲကျန်ခဲ့သည့် အစ်မဖြစ်သူကလဲ အိမ်ထောင်ကျပြီး တခြားရပ်ကွက်ပြောင်းသွားသည်။ တစ်ပတ်တစ်ခါ နစ်ပတ်တစ်ခါတော့ မောင်ဖြစ်သူကိုလာကြည့်ပြီး စားစရာနှင့်သုံးဖို့ပေးတတ်သည်။ ပေးသည့်အခေါက်တိုင်းလဲ စားစရာတွေသာကျန်ပြီး ပိုက်ဆံတွေကတော့ ရပ်ကွက်ထဲက ကိုသောင်းအရက်ဆိုင်သို့သာရောက်သွားပြီးတခါတရံတော့ ရပ်ကွက်ထိပ်က မမြရင်ဆ်ိုင်မှာဝင်ရောက်သွားသည်။ ထိုသို့မဟုတ်လျင်တော့ လမ်းမှာတွေ့သည့်ကလေးတွေကို မုန့်ဝယ်ကျွေး မုန့်ဖိုးပေးတတ်သည်မို့ ကိုထွန်းဖေကို ကလေးတွေက မကြောက်ကြ ချစ်ခင်ကြသည်။ ယခုလဲ ရေချိန်ကိုက်လာပုံရပြီး ခေါင်းငိုက်စိုက် ငိုက်စိုက်ဖြင့် သိုင်းကွက်နင်းပြန်လာသည့်ကိုထွန်းဖေ.. "ဗျို့ ကိုကြီးထွန်း ကောင်းနေပြီလားဗျ၊ ထပ်မသောက်တော့ဘူးလား" သူ့ကိုခေါ်သံကြားလို့ထင်ပါတယ်..ခေါင်းထောင်လာပြီး အရှေ့ကိုပြူးပြဲကြည့်နေတယ်... "သြော်..ဖိုးအောင် ငါ့နှယ်ဘယ်သူများလဲလို့၊ မင်း ကျောင်းကပြန်လာတာလား။" "ဟုတ်တယ်ကိုကြီး၊ ကျုရှင်သွားမလို့ထွက်လာတာ။" "အေးကွာ..စာကြိုးစား ပညာကြိုးစားသင်ကွ၊ မင်းတို့တွေက ရှေ့မှာတက်လမ်းတွေအများကြီးရှိသေးတယ်။ ငါကတော့ မင်းမြင်တဲ့အတိုင်း ဘဝလမ်းဆုံးနေပြီ ငါ့ညီရေ... ဂစ်..ကောင်းကောင်းသွား ဂရုစိုက်သွား..အေ့" စကားပြန်တောင် မစောင့်တော့ဘူး.သူ့ဟာသူပြောပြီး ဒယိမ်းဒယိုင်နဲ့ရှေ့ဆက်လျောက်သွားပါတော့တယ်။ သူခေါ်တဲ့ ဖိုးအောင်က ရာဇာအောင်ဆိုတဲ့ ကိုးတန်းကျောင်းသား၊ ထွန်းဖေအိမ်နဲ့ မနီးမဝေးမှာနေတယ်။ မနက်ဆိုရင် ထွန်းဖေက ရာဇာအောင်တို့အိမ်ဘက်လာပြီး ထင်းခွဲပေးခြင်း၊ သုံးရေခပ်ပေးခြင်းတို့ပြုလုပ်ပေးတတ်သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် ဖိုးအောင်အမေ မမြက ထမင်းကျွေးဖို့ အသုံးစရိတ်အနေနဲ့မုန့်ဖိုးပေးတတ်သည်။ အရက်သောက်တတ်ပေမဲ့ မရမ်းကားတတ်တာကြောင့် ဖိုးအောင်တို့မိသားစုက ထွန်းဖေကိုဖော်ဖော်ရွေရွေဆက်ဆံကြပါသည်။ ဖိုးအောင်အဖေ ဦးနှင်းမောင်က... "ထွန်းဖေ ..ငါ့ညီ မင်းအသက်ငယ်ငယ်လေးရှိသေးတာ၊ နည်းနည်းပါးပါး အရက်လျော့သောက်ကွ၊ အချိန်မတန်ခင် မင်းကြွေသွားလိမ့်မယ်" "နေပါစေတော့အကိုရာ၊ ကျွန်တော့်မှာဘာသံယောဇဉ်မှ မရှိတော့တာပဲ။ အရက်ကပဲအဖော်ဖြစ်နေတော့၊ ဘဝကို နေမထူးသေမထူးပဲဖြတ်သန်းတော့မယ်အကိုရေ။ ကျွန်တော့်မှာ အဖော်အရက်ရှိတယ်။ ထမင်းကျွေးမဲ့အကိုကြီးတို့မိသားစုရှိတယ်လေ။ ပြီးပြီလေ ဘာလိုသေးလို့လဲအကိုရ..ဟီးဟီး ဒါနဲ့ ငါ့အကိုက ငါ့ကိုအရက်တိုက်ချင်နေပုံပဲ..လုပ်စမ်းပါအုံး တပုလင်းလောက်။ ဟိုတခါ အကိုမှာတာလေ" "ငါ့လခွင်္ီး..တော်တော် ဟေ့ကောင်၊ မင့်အစ်မသိသွားမယ်ဟ" "ဟားဟားဟား" ဖိုးအောင်အဖေကလဲ အရက်သောက်တတ်သည်။ သို့သော် လူမသိအောင်သောက်ပြီး တခါတရံမှသာသောက်ဖြစ်ခြင်းဖြစ်သည်။ အမေ့ရှေ့မှာ ဦးထွန်းဖေကိုဆုံးမသွန်သင်ပြနေသလောက် အမေလစ်လျင် အရက်ခိုးဝယ်ခိုင်းတတ်တာမို့ ဦးထွန်းဖေက အကြောင်းသိနေတာမို့ အဖေ့ဆုံးမစကားကိုနားထဲမရောက်ပေ။ သူ့ဟာသူ နေ့စဉ်နဲ့အမျှ အမူးမပြတ် အကူညီပေးမပျက် လည်ပတ်လို့သာနေပါတော့တယ်။ ဖိုးအောင်ကိုလဲ ညီလေးတစ်ယောက်လိုသဘောထားပြီး ပိုက်ဆံရှိသည့်အခါ မုန့်ဖိုးပေး၊ လိုချင်တာဝယ်ပေးလုပ်တတ်တာမို့ ထွန်းဖေကို ဖိုးအောင်လဲချစ်ခင်ပါသည်။ ထို့သို့နေ့စဉ်နဲ့အမျှ မူးဖို့ပဲသိသည့် ထွန်းဖေနှင့် ဖိုးအောင်တို့အကြား သံယောဇဉ်ကို အရောင်ပြောင်းလဲသွားစေမည့် နေ့တနေ့က ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ထိုနေ့ကတော့....ဖိုးအောင်တို့အိမ်သို့ ဦးနှင်းမောင်၏လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များ အလည်လာကြသောနေ့ပင်ဖြစ်လေသည်။ *************************************************** "သားကြီး အဖေ့ကို ကိုသောင်းဆိုင်က အရက်သွားဝယ်ပေးစမ်းပါ.. သုံးလုံးလောက်၊ မင်းအမေ အလှူသွားနေတုန်းလေး" "အာ..အဖေကလဲ ကိုကြီးထွန်းဖေ ခေါ်ခိုင်းလေ၊ သားစာလုပ်နေတာကို၊" "မင့် ကိုကြီးထွန်းဖေက ဘယ်နားမူးပြီးမှောက်နေပြီလဲမသိဘူးဟ၊ မတွေ့လို့..လုပ်စမ်းပါ ငါ့သားရယ် မြန်မြန်လေးသွားလိုက်၊ ပိုတာငါ့သားပဲယူလိုက်ကွာ။ စက်ဘီးနဲ့သွားလိုက်။" "ပြီးရော ပြီးရောအဖေ" အဖေက တစ်ထောင်တန်ငွေစက္ကူတွေလက်ထဲထည့်ပေးသွားပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းက သူ့အပေါင်းအသင်းတွေဆီပြန်သွားသည်။ ီဖိုးအောင်လဲ ခေါင်းကုတ်ရင်း အိမ်နောက်ပေါက်ကထွက်ပြီး နံရံမှာမှီထားသည့်စက်ဘီးကိုဆွဲယူနင်းရင်း ကိုသောင်းအရက်ဆိုင်ဆီသို့ ဦးတည်ခဲ့သည်။ ကိုသောင်းဆိုင်က လိုင်စင်ရမဟုတ်၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လိုလို ဘာလိုလိုဗန်းပြပြီး ခိုးရောင်းရသည့်ခွက်ပုန်းဆိုင်ဖြစ်သည်။ အရက်အမျိုးအစားအစုံနီးပါးတင်ရောင်းသည်။ အိမ်က တစ်ထပ်ဂိုဒေါင်ပုံစံမျိုးဖြစ်ပြီး အရှေ့ပိုင်း၌ စားပွဲဝိုင်းနင့် ခုံပုများချထားပြီး အနောက်ခန်း၌ လူနေအိပ်ခန်းနှင့် ရေချိုးခန်း အိမ်သာခန်းရှိသည်။ က်ိုသောင်းက အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်ပြီး သားတစ်ယောက်သမီးတစ်ယောက်ထွန်းကားသည်။ ဒီနေ့တော့ တဖက်ရပ်ကွက်ရှိ ရှင်ပြုအလှူသ်ို့ ဖိုးအောင် အမေနဲ့အတူ က်ိုသောင်း၏ မိန်းမနဲ့ကလေးများပါ လိုက်သွားလေသည်။ နေ့ခင်းမို့ထင်သည်၊ ကိုသောင်းဆိုင်၌ လူရှင်းနေပေသည်။ ဆိုင်စားပွဲထိုးကောင်လေးများပင် မရှိပေ။ "ကိုသောင်း ကိုသောင်း၊" "ကလင် ကလင်" ဆိုင်ရှေ့ရပ်ရင်း စက်ဘီးလက်ကိုင်က ဘဲခေါင်းလောင်းကိုတီး၊ လူကလဲအသံပြုခေါ်ကြည့်သည်။ သို့သော် ဆိုင်ထဲမှ လှုပ်ရှားမှုမမြင်ရ၊ ပြန်ထူးသံမကြားရ၊ စက်ဘီးကိုဒေါက်ထောက်ရပ်ပြီး ဆိုင်ထဲသို့ဝင်ရောက်ပြီး ငွေရှင်းကောင်တာအနီးထိသွားကြည့်သည်.မည်သူမျှရှိမနေ။ ထို့ကြောင့် ဝယ်မနေတော့ပဲ တခြားဆိုင်မှသာဝယ်ရန် ပြန်အလှည့်၌... "အီး..ဖြည်းဖြည်းညီ ဖြည်းဖြည်း..အိုး" "အသံမထွက်နဲ့လေဗျ..လူလာရင်ခက်နေမယ်" "အေးပါ..အ့ အား ကောင်းလိုက်တာ"

အတွင်းခန်းထဲမှ ခပ်တိုးတိုးထွက်လာသည့်အသံနှစ်ခုကြောင့် လူရှိနေမှန်းသိလိုက်ပါသည်။ တစုံတခုကိုတိုးတိုးတိတ်တိတ်ကြိတ်လုပ်နေကြပုံပေါ်တာမို့ ကိုယ်ဖော့နင်းလျှောက်ပြီး အသံကြားရာအခန်းဆီ ချဉ်းကပ်လာခဲ့သည်။ အသံက ကိုသောင်းတို့ လင်မယားအိပ်ခန်းမှဖြစ်လေသည်။ ကံအားလျော်စွာတံခါးကပိတ်မထား၊ ခပ်ဟဟလေးပွင့်နေ၍ အသာကပ်ထိုင်ပြီး အတွင်းခန်းထဲချောင်းကြည့်လိုက်မိသည်။ "အယ်'" အခန်းတွင်းမှ မြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်းကြောင့် ယောင်ယမ်းအသံထွက်မလိုဖြစ်ပြီး လက်နင့်အမြန်အုပ်လိုက်၍ခပ်တိုးတိုးသာထွက်သွား၏။ မြင်ရသည်မှာကား.. အခန်းထဲရှိအိပ်ရာခုတင်ပေါ်၌ အရက်ဆိုင်ပ်ိုင်ရှင် ကိုသောင်းက ပက်လက်လှန်၍ ပေါင်ကားထားသည်။ ကိုကြီးထွန်းဖေက ကိုသောင်းခြေထောက်နစ်ချောင်းက်ို သူ့လက်နစ်ချောင်းနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ဖြဲထားပြီး ကိုသောင်းကိုဖင်လိုးနေခြင်းဖြစ်သည်။ နစ်ယောက်စလုံးအဝတ်အစားမရှိကြ ကိုယ်လုံးတီးတွေနှင့်ဖြစ်သည်။ဘေးတိုက်အနေအထားဖြင့်ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်နေရသည်ကား ကိုသောင်းဖင်ထဲ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေသည့် ကိုကြီးထွန်းဖေ၏ လီးညိုကြီးပါ။ ဒစ်ကြီးကပြဲကားနေပြီး ခုနစ်လက်မနီးပါးခန့်ရှိလောက်သည်။ ကိုကြီးထွန်းဖေက အောက်ငုံ့ကြည့်ရင်း သူ့လီးကြီးကိုအားရနေပုံရပြီး ပိုပိုပြီးဆောင့်သည်။ လီးကိုဒစ်အထိဆွဲထုတ်ပြီး ဖင်ကကျွတ်ခါနီးမှဖင်ထဲသို့ တရှိန်ထိုးပြန်ထိုးဆောင့်သည်။ "ဘတ် ဘတ် ဘတ်.." "ဖွတ်..ဘွတ် .." "အားးး ညီရာ ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲကွာ" "ကောင်းလား..ကောင်းလား ကြိုက်လား ဒီလီးကို" "ကြိုက်တယ်ညီရယ် ကြိုက်လွန်းလို့ ညီနဲ့ပဲခံပေးတာပေါ့ ဆောင့်ဆောင့်ညီ အကိုမနာဘူး..အိုး" "ဖောင်း ဖောင်း" "ဖတ် ဖတ်" လအုနဲ့ဖင်ရိုက်ခတ်သံ၊ ကိုသောင်း၏ညည်းသံက အခန်းထဲပျံ့နှံ့နေ၏။ ကိုကြီးထွန်းဖေရော ကိုသောင်းရော ချွေးစီးများရွှဲနစ်နေကြပြီး က်ိုသောင်းက သူ့လီးသူကိုင်ထုနေ၏။ "ဖောင်း..ဖောင်း" "ဘွတ်..ဖလွတ်..ဖတ် ဖတ်" "အား..အင်း အင့်" ကြေးနီရောင်တောက်နေသည့် ရင်အုပ်ပေါ်မှာ ချွေးစီးကြောင်းများကအရောင်တလက်လက်ဖြင့် ကိုကြီးထွန်းဖေက ကြည့်ကောင်းနေသလိုခံစားရသည်။ အရက်သမားဖြစ်သော်လဲ ဝမ်းဗိုက်မပူနေပဲ အဆီပင်မရှိချပ်ရပ်နေသည်။ မျက်စိကိုမှိတ် အံကြိတ်ရင်း လိုးနေလိုက်သည်မှာ မေးကြောများပင်ထောင်ထလို့နေပါတယ်။ ဒီမြင်ကွင်းကိုကြည့်ရင်း ဖိုးအောင်သည်လဲ လီးထိပ်မှ လရည်ကြည်များစိမ့်ထွက်လာ၍ ဘောင်းဘီထဲလက်နိူက်ပြီး လီးကိုဆွနေမိသည်။ "အကို ပုံစံပြောင်းရအောင်ဗျာ၊ လေးဘက်ကုန်းပေး၊" "အင်းညီ" ကိုသောင်းက ပက်လက်လှန်နေရာမှထပြီး တံခါးဘက်ကို ဖင်ပေးကာလေးဘက်ထောက်ကုန်းပေးသည်။ ကိုကြီးထွန်းဖေက ကုန်းပေးနေသော ကိုသောင်းအနောက်ဝင်ရပ်ရင်း ဖင်ထဲလီးထိုးထည့်သည်။ပြီးနောက် ရှေ့ကိုင်းပြီး လက်နစ်ဖက်က ကိုသောင်းပခုံးနစ်ဖက်ကိုလှမ်းဆွဲကိုင်ရင်း ခွေးလိုး လိုးနေပြန်လေသည်။ ကျားကျားယားယား သန်သန်မာမာကိုသောင်းကို ဖင်ခံနေလိမ့်မည်ဟုထင်မထားခဲ့သလို အချိန်ပြည့်မူးနေသည့် ကိုကြီးထွန်းဖေကိုလဲ ယခုကဲ့သို့ဖင်ချနေတာမျိုး မြင်ရလိမ့်မည်ဟု ဘယ်တုန်းကမှ ထင်မထားခဲ့ရိုးအမှန်ပါ။ "ဘတ် ဘတ် ဘတ်" "အိုး..အင့်...အင့်" "ကောင်းလိုက်တဲ့ဖင်ကြီး ကောင်းလိုက်တာ" "ကောင်းရင်လိုးညီ လုပ်ပစ်...အိုး အား" အပေါ်ပိုင်းက နေလောင်ထား၍ နီနေသလောက် နေရောင်မထိသည့် ကိုကြီးထွန်းဖေ၏ ခါးအောက်ပိုင်းမှစပြီး ပေါင်အထိ ဖြူနေလျက်ရှိသည်။ ရှေ့ကိုဆောင့်ပြီး နောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်တ်ိုင်း တင်နစ်ခြမ်းဟသွားပြီး အတွင်းမှ ဖင်ဝရဲရဲလေးကိုလှမ်းမြင်နေရသည်။အမွှေးအမျှင်ပါးပါးဝန်းရံနေသည့် ဖင်အဝလေးက လူကလှုပ်တိုင်းဟလိုက်စိလိုက်ဖြစ်နေလေ၏။ ကိုသောင်းနှင့် ကိုထွန်းဖေတို့ကို ကြည့်ရင်း သူ့လီးမှာလဲ အစွမ်းကုန်တောင်လာသည်မို့ အနီးက ကိုသောင်း၏ ရေချိုးခန်းထဲပြေးဝင်ရင်း ကိုကြီးထွန်းဖေကိုမှန်းကာ တချီထုလိုက်သည်။ လရည်ဖြူပျစ်ပျစ်များ ပန်းထွက်သွားလိုက်သည်မှာ ပုံမှန်ထက်ပင် များလွန်းနေ၏။ အပြင်ပြန်ထွက်လာတော့ ကိုသောင်းက အဝတ်အစားဝတ်ရင်း အခန်းထဲမှထွက်လာသည်နှင့်ဆုံသည်။ ကိုကြီးထွန်းဖေကို မတွေ့တော့။ ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာသည့် သူ့ကိုကြည့်ရင်း မလုံမလဲဖြစ်နေသည့်ပုံနှင့်.. "ဟမ် ဖိုးအောင် မင်းဘယ်လိုလုပ်ပြီး အဲ့ကထွက်လာတာလဲ" "အဖေက အရက်သုံးလုံးဝယ်ခိုင်းလိုက်လို့၊ လမ်းမှာစက်ဘီးလဲသွားလို့အဲ့ဒါပေနေတာတွေ ကိုကြီးသောင်းတို့ရေချိုးခန်းထဲဝင်ဆေးတာ၊" "မင်းကတော့လေ ဖြစ်ရမယ်။ လာလာ မင်းအဖေဝယ်ခိုင်းတာဆိုရင်တော့ (***)ပဲဖြစ်ရမယ်။ အဲ့ဒါသူသောက်နေကျ။ သုံးလုံးဆိုတော့ ဧည့်သည်လာလို့လား။" "ဟုတ်တယ်ကိုကြီး အမြန်လုပ်ပေး၊ အဖေကကြာလို့ပြောနေမယ်။" "အေးအေး အမြည်းယူအုံးမလား" "မယူတော့ဘူးကိုကြီး အရက်ပဲယူခိုင်းတာ။" "အေး" ကိုသောင်းထုတ်ပေးသည့် အရက်သုံးပုလင်းကို စက်ဘီးရှေ့ခြင်းထဲ ပစ်ထည့်ပြီးအိမ်ကိုအမြန်နင်းလာလိုက်သည်။ တော်ပါသေးသည်။ အဖေ့အသိတစ်ယောက်က အရက်တလုံးပါလာ၍ အဲ့ဒါသောက်နှင့်နေကြ၍ သူနောက်ကျသည်ကို အဖေက ထွေထွေထူးထူးမပြောပါ။ အဖေ့ကို အရက်ပုလင်းတွေပေးခဲ့ပြီး အခန်းပြန်လာကာ စာကြည့်စားပွဲ၌ထိုင်ရင်း စာလုပ်မည်ပြင်ကာမှ မျက်လုံးထဲ မြင်ယောင်လာသည်က ကိုကြီးထွန်းဖေ၏ ကိုယ်လုံးတီးပုံစံဖြစ်လေသည်။ "ဟေး ထွန်းဖေ လာ ငါ့ညီ၊ ဒီမှာဝိုင်းတည်နေတာ မင်းလဲလာဝိုင်းလိုက်" "သောက်သောက် ငါ့အကိုရေ ငါများနေပြီဟ ထပ်မဝင်တော့ဘူး။" "အံမယ် အရက်သမား အရက်သောက်ဖို့ငြင်းတာ ဒီတခါပဲတွေ့ဖူးတယ်ဟေ့။" တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် လမ်းမထက်၌ အရက်ပုလင်းကိုင်၍ ဒယိမ်းဒယိုင်လျောက်နေသည့် ကိုကြီးထွန်းဖေကို အဖေက လှမ်းခေါ်သည်။ ကိုကြီးထွန်းဖေက ငြင်းဆန်ရင်းရှေ့ဆက်လျောက်သွား၏။ ပြတင်းပေါက်မှ လှမ်းကြည့်နေသည့် သူ့ကို ကိုကြီးထွန်းဖေမြင်ပုံမရ၊ သူကတော့ ကိုကြီးကိုကြည့်ရင်း ကိုယ်လုံးတီးပုံစံကိုပြန်မြင်ယောင်လာ၍ ကြက်သီးမွှေးညှင်းများပင်ထလာ၏။ *************************************************** တကယ်တော့ ဖိုးအောင် ခေါ် ရာဇာအောင်ကလဲ လိင်တူစိတ်ဝင်စားသူတစ်ဦးပါ..ကိုယ်တိုင်လဲ လုံးဝမနွဲ့သလို နွဲ့နှောင်းသူများကိုလဲ သဘောမကျပါ။ အတန်းက ကိုးတန်းသာရှိသေးသော်လဲ ဖိုးအောင်ကား အတန်းဖော်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကြောင့် လိင်အတွေ့အကြုံရှိပြီးသား လူတစ်ယောက်ပင်ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ သူက အခံသမားမဟုတ် အချသမားသက်သက် topတစ်ယောက်လဲဖြစ်သည်။ အခုတလော သူ့ရဲ့အာရုံမှာစိုးမိုးနေတာက ကိုကြီးထွန်းဖေဖြစ်သည်။ယခင်က သတိမထားမိခဲ့ပေမဲ့ ကိုသောင်းနဲ့ ကိုကြီးထွန်းဖေတို့ရဲ့ အိပ်ယာပေါ်ကပွဲကိုမြင်တွေ့ပြီးမှ ကိုကြီးထွန်းဖေအပေါ် သူ့စိတ်တွေ အရောင်ပြောင်းလာခဲ့တာဖြစ်သည်။ ကိုကြီးထွန်းဖေက အနေအထိုင်ပက်စက်ပေမဲ့ သေချာသတိထားကြည့်လျင် ဖင်လုံးကြီးတွေက တစ်အယ်နေပြီး ပြေးကိုင်ဖျစ်ညှစ်ချင်စရာဖြစ်သည်။ ရင်အုပ်ကားကားနှင့် ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကလဲ တကယ်ကိုတအုန်းအုန်းထုရိုက်ချင်စရာဖြစ်နေပြန်၏။ ဘာစိတ်ကူးပေါက်မှန်းမသိ၊ ကိုကြီးထွန်းဖေက ပူအိုက်သည်ဆိုကာ သူ့ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေနှင့် မုတ်ဆိတ်မွေး နူတ်ခမ်းမွေးတွေကိုရှင်းပစ်တော့ ယောက်ျားပီသသည့်မျက်နှာပေါက်က ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းကိုပေါ်လာပါတော့သည်။ အိမ်ရှေ့ကဖြတ်သွားတိုင်း လမ်းမှာတွေ့တိုင်း ကိုကြီးထွန်းဖေ၏နောက်ပိုင်းကို မသိမသာခိုးကြည့်မိရင်း အောက်ကညီဘွားက တောင့်တင်းလာ၍ နီးရာအိမ်သာပြေးဝင်ပြီး ထုရသည်မှာလဲ အခါခါ။ တတုံတုံလှုပ်ယမ်းနေသည့်ဖင်ကြီးကို အားပါးတရလိုးပစ်လိုက်ချင်သည်။ အကဲခတ်မိသလောက် ကိုကြီးထွန်းဖေက ဂေးမဟုတ်၊ အရက်သာမူးသည် အအိပ်ဆတ်သည်၊ သူကသာချမည်၊ ပြန်ခံပေးလိမ့်မည့်သူမဟုတ်၊ ဒိင်္လိုလူကိုမှ ဘုချင်နေသည့် ဖိုးအောင်အဖြစ်မှာ မျောက်မီးခဲကိုင်ထားမိသလို နေမထိထိုင်မသာ နေ့စဉ်နဲ့အမျှ မရိုးမယွဖြစ်နေရလေ၏။ "သားရေ စာကျက်နေလား" "ဗျာအမေ လာပြီ။" ကိုကြီးထွန်းဖေကို ဘယ်လိုခရေခြွေရမလဲတွေးတောကြံစည်နေတုန်း အမေဖြစ်သူက အခန်းဝကအသံပေး၍ အတွေးများလွင့်ပြယ်ကာ ကမန်းကတန်းပြန်ထူးလိုက်ရသည်။ "လာအုံး အမေ ခိုင်းစရာရှိလို့။" "ဟုတ်အမေ။" "ဒီမှာ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲချိုင့်၊ အမေ့ကိုတချက်သွားပို့ပေးအုံး၊ အမေအလုပ်လေးနည်းနည်းများနေလို့။" "ဘယ်အိမ်ကိုသွားပို့ရမှာလဲအမေ။" "ဘယ်အိမ်ရှိမတုန်း နင့်ကိုကြီးထွန်းဖေအိမ်လေ။ ငထွန်းနေမကောင်းဖြစ်တယ်ကြားတယ်။ အဲ့ဒါ မုန့်ချိုင့်ပို့ရင်း သတင်းမေးခဲ့၊ အရမ်းဖြစ်နေရင် ဆေးခန်းသွားရအောင် အမေကမှာလိုက်တယ်လို့။ ပုံမှန်ဆို မိုးလင်းတာနဲ့ ငါ့အိမ်ရောက်ရောက်လာတဲ့ငထွန်း ခုတလောမလာထဲက တခုခုဖြစ်နေတယ်ထင်တာ ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ။" "ဟုတ်အမေ ဒါဆိုသွားပို့လိုက်မယ်နော်။" "အေးအေး ဂရုစိုက်သွားချည်၊ သေချာသတင်းမေးခဲ့။" အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲထည့်ထားသည့် သုံးဆင့်ချိုင့်ကိုဆွဲရင်း ကိုကြီးထွန်းဖေအိမ်ဘက်လျှောက်လာခဲ့၏။ ကိုကြီးထွန်းဖေ၏အိမ်ကရပ်ကွက်အစွန်နေရာဖြစ်ပြီး ဘေးဘီဝဲယာကလဲ လူမနေတော့သည့်ခြံအလွတ်များသာရှိနေ၏။ အိမ်က သွပ်မိုးထရံကာ အိမ်ပုလေးဖြစ်ပြီး အိမ်ရှေ့တံစက်မြိတ်၌ ကွပ်ပျစ်ခင်းထား၏။ အိမ်ထဲ၌ အရှေ့ခန်းနှင့် အိမ်ခန်းနစ်ခန်းရှိသည်။ ကိုကြီးထွန်းဖေအစ်မ မကြီးလှခင်ရှိတုန်းက ခြံစည်းရိုးနားကပ်စိုက်ခဲ့သည့် စံပယ်ပန်းပင်များက ယခုတော့ စံပယ်ပန်းခြုံကြီးများဖြစ်သွားကာခြံစည်းရိုး ခြံတံခါးသဖွယ်ဖြစ်နေကြ၏။ ဖိုးအောင် ခြံအဝ၌ရပ်ကာ.. "ကိုကြီးထွန်းဖေ ကိုကြီးထွန်းဖေ" "ဟေ ဘယ်သူတုန်း' "ကျွန်တော်ပါကိုကြီး ဖိုးအောင်၊ အမေကမုန့်ပ်ို့ခိုင်းလိုက်လို့" "သြော်..အေး ဝင်လာလေ ငါ့ညီ။" လူမမြင်ရ၊ အိမ်ထဲက အသံသာထွက်လာလေ၏။ အိမ်တံစက်မြိတ်နားလှေကားပုလေးမှတက်ရင်း အိမ်ထဲကြည့်လိုက်တော့ ကိုကြီးကအရက်ပုလင်းနှင့် ဖန်ခွက်ကြားငုတ်တုတ်ထိုင်လျက်တွေ့ရ၏။ "လက်ထဲက ဘာတွေလဲ ညီလေးရ၊" "အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲကိုကြီး၊ အမေက ကိုကြီးနေမကောင်းဘူးကြားလို့ သတင်းမေးခိုင်းလိုက်လို့၊ အရမ်းဆိုးရင်ဆေးခန်းသွားရအောင်တဲ့။" "အာ..ကိုကြီးက ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး..ဟိုရက်က အပြင်မှာအိပ်လိုက်လို့အအေးပတ်ပြီး နည်းနည်းနေမကောင်းသလိုဖြစ်သွားတာ၊ အခုကောင်းသွားပြီ။ အေးဆေးပဲ အရက်တောင်ပြန်သောက်နေပြီ။ လာပါအုံး ညီရ၊ ငါ့ညီလေးနဲ့ အေးဆေးစကားမပြောရတာလဲကြာပြီ။" "ဟုတ်ကဲ့။" မုန့်ချိုင့်ကိုအသာချရင်း ကိုကြီးရှေ့မျက်နာချင်းဆိုင်ဝင်ထိုင်လိုက်၏။ အရက်ခိုးဝေပြီး နီရဲနေသောမျက်လုံးများဖြင့် သူ့ကိုစိုက်ကြည့်ကာ... "ဒီဖက်တိုးပါဟ၊ အကိုကမင်းကိုပြောစရာစကားတွေမှ အများကြီးရှိတယ်။ လာ ဒီနား" အရဲစွန့်ကာ ကိုကြီးထွန်းဖေဘေးဝင်ထိုင်တော့ အရက်နံ့စူးစူးက နှာဝကိုတိုးဝင်လာ၏။ "မင်း ထမင်းစားပြီးခဲ့ရဲ့လားညီ၊ အကို့အိမ်တော့ထမင်းမချက်ရသေးဘူး..စားစရာက ဒီမှာလက်ဖက်သုပ်အမြည်းပဲရှိတယ်။" "စားပြီးပြီကိုကြီးရ၊ ညီက" "မင်း ကျောင်းမှာရည်းစားတွေဘာတွေရနေပြီလား။" "ကျွန်တော်လား မရှိပါဘူးအကိုရ၊ ဒီအတိုင်း တစ်ယောက်ထဲပဲ။" "ဒါဆို ကြိတ်သဘောကျနေတဲ့သူတော့ ရှိမှာပေါ့။" "ဗျာ" ရုတ်တရက် ကိုကြီးထွန်းဖေလက်က သူ့ရင်ဘတ်ကိုလာပွတ်နေ၏။ အင်္ကျီကြယ်သီးများကိုဖြုတ်ဖို့ပြင်နေ၍ လက်ဖမ်းကိုင်လိုက်၏။ "ကိုကြီး" "အကိုမေးတာဖြေအုံးလေ မင်း ကြိတ်သဘောကျနေတဲ့သူရှိတယ်မလားလို့။" "မရှိ မရှိပါဘူးဗျ။" "သေချာလို့လား ညီရ၊" "သေ..သေ..သေချာတယ်..ကိုကြီး ဘာလုပ်နေတာလဲ" ကြယ်သီးဖြုတ်ဖို့ပြင်နေတဲ့လက်ကိုဖမ်းကိုင်ထားတုန်း နောက်လက်တစ်ဖက်က ပုခုံးကိုလာဆုပ်ကိုင်၍ အလန့်တကြားဖယ်လိုက်မိ၏။ "ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး..ငါ့ညီလေး လူကောင်ထွားလာတာကို ကြည့်ရင်း သဘောကျနေလို့။လာပါကွ မကြောက်ပါနဲ့။" "အာ.." လက်တဖက်ဆောင့်ဆွဲခံလိုက်ရတော့ အမှတ်တမဲ့မို့ လူကပါသွားပြီး အဝတ်မရှိသော ကိုကြီးထွန်းဖေ၏ရင်ခွင်ထဲရောက်သွား၏။ ကိုကြီးလက်က ဖိုးအောင်၏အကျီကြယ်သီးသုံးလုံးကိုဖြုတ်ကာ အတွင်းထဲဝင်ပြီး ရင်ဘတ်တွေကိုပွတ်ချေနေ၏။ ကျန်လက်တစ်ဖက်ကပခုံးကိုဖျစ်ညှစ်ထားသည်။ "ယားတယ်ကိုကြီးရ၊ မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ" "အကိုဘာလုပ်နေလို့လဲ..ဒီအတိုင်း ကိုင်ကြည့်ရုံဟာကို" လက်တွေက ပိုမိုရဲတင်းလာကာ ရှေ့တိုးလာပြီး နို့ကိုလာဖိချေနေ၏။ နို့သီးခေါင်းကို လက်ညိုးနဲ့လက်မသုံးပြီး ဖိချေပွတ်နေတော့ ဖိုးအောင်မှာ ယားတာလိုလိုနာတာလိုလိုဖြင့် မရိုးမယွဖြစ်နေ၏။ ရုတ်တရက် နံရံကိုမှီထိုင်နေရာမှ ကိုကြီးခေါင်းက ဘေးသို့ငိုက်လာပြီးလည်ပင်းကိုလာထိကပ်နမ်းနေလေ၏။ ဒီလုပ်ရပ်တွေက ဘယ်ကိုဦးတည်နေမှန်းသိတာမို့ ဖိုးအောင် ကိုကြီးထွန်းဖေရင်ဘတ်ကိုတွန်းရင်း.. "တော်ပြီ ညီပြန်တော့မယ်။ အမေစောင့်နေလိမ့်မယ်။" "ဟိုနေ့က ကိုသောင်းနဲ့ အကိုဖြစ်နေကြတာကို မင်းမြင်လိုက်တယ်မလားညီ။ မနေနိုင်တော့လို့ ရေချိုးခန်းထဲပြေးထုလိုက်တယ်မလား။" "ဟင်..ကိုကြီး ကိုကြီးကဘယ်လိုသိတာလဲ။" "အကိုသိတာပေါ့။ မင်းကြည့်နေတာမြင်လိုက်လို့လဲ ကိုသောင်းသိသွားမစိုးလို့ လေးဘက်ကုန်းခိုင်းလိုက်တာ။ နောက်ပိုင်း မင်း ကိုကြီးကိုကြည့်တာ ဆက်ဆံတာတွေ မူမမှန်တော့ထဲက မင်းဘာလိုချင်နေတယ်ဘာဖြစ်ချင်နေတယ်ဆိုတာ အကိုရိပ်မိပြီးသားလေ။ အခု ညီဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်လို့ရပြီ။" ဖိုးအောင် ကြက်သီးမွှေးညှင်းများထောင်ထသွား၏။ ကိုကြီးက ကိုသောင်းနဲ့လိုင်းတူထင်မှတ်ပြီး သူ့ကိုပါခရေချွေဖို့ကြိုးစားနေပြီဖြစ်လေ၏။ သူလိုချင်တာ ကိုကြီးချတာခံဖို့မဟုတ်၊ ကိုကြီးကိုချချင်တာဆိုတာ မည်သို့ရှင်းပြရမည်နည်း။ ဖိုးအောင်ငြိမ်သွားတော့ ကိုကြီးထွန်းဖေက လည်ပင်းကိုထိကပ်နမ်းနေရာမှအဆင့်တက်ကာ တွန်းလှဲလိုက်ပြီး ဖိုးအောင်ကိုယ်ပေါ် သူ့ကိုယ်လုံးဖြင့်ဖိထားလိုက်၏။ "နေ..နေအုံးကိုကြီး၊ ကျွန်တော်ဖြစ်ချင်တာဖြစ်လို့ရပြီဆိုတာတကယ်လား။" "အင်း တကယ်လေ။ ညီလိုချင်တဲ့အတိုင်း ကိုကြီးအခုလုပ်ပေးတော့မယ်လေ။" "မဟုတ်ဘူး..ညီလိုချင်တာက ဒါမဟုတ်ဘူး။" "ဟုတ်လား ညီကဘယ်ဟာလိုချင်တာလဲ" "ညီ ကိုကြီးကို လိုးချင်တယ်။" "ဟေ" "တကယ်ပြောတာ ညီ ကိုကြီးကိုလိုးချင်တာ အဲ့ဒိနေ့ထဲက၊ မပြောရဲလို့ငြိမ်နေတာ။ နေ့တိုင်း ကိုကြီးကိုမှန်းနေတာ။" "ဟာ" ကိုကြီးထွန်းဖေက အပေါ်စီးမှစိုက်ကြည့်နေရင်း မျက်နာထက်၌ စိတ်ရှုတ်ဟန်တွေဖြတ်ပြေးနေတာမြင်နေရ၏။ တောင့်တင်းနေသည့်ကိုကြီးထွန်းဖေ၏လီးက အောက်ကိုတန်းတန်းဆင်းလာ၍ ပေါင်ကိုဟထားပေးပြီး ညှပ်ထားလိုက်၏။ "ဘယ်လိုလဲကိုကြီး၊ ညီ့ကို အရင်ပေးလိုးမှာလား။ ပေးလိုးရင် ညီလဲပြန်ခံပေးမယ်။" "အကိုက တခါမှမခံဖူးဘူးဟ။" "ညီကလဲ တကြိမ်မှမခံဖူးဘူးလေ။ သူများကိုပဲလုပ်ခဲ့တာ။ အခုက ကိုကြီးမို့လို့ ကျွန်တော်လျှော့ပေးတာ။" "အင်း..ညီလေးကလဲကွာ ညီလေးလုပ်ဖို့အကိုလူရှာပေးမယ်လေ။" "ရတယ်လေ အကိုလုပ်တာခံဖို့လဲ က်ိုသောင်းကိုသွားခေါ်ပေးမယ်။ ဖယ် ကျွန်တော်ပြန်တော့မယ်။" ဘေးဘီကိုထောက်ထားသည့် ကိုကြီးထွန်းဖေ၏ လက်တွေကို တွန်းဖယ်ရင်း ဖိုးအောင် ရုန်းထလိုက်သည်။ သူ့ကိုဒါမျိုး လူလည်ကျလို့ဘယ်ရလိမ့်မည်လဲလေ။ "ကဲပါကွာ ခံပေးမယ် ခံပေးမယ်။ ပြီးရင်တော့ အကို့အလှည့်နော်ညီ၊ မင်းနောင်တမရနဲ့။" "တကယ်နော်ကိုကြီး ရတယ် ကိစ္စမရှိဘူး။ ဒါဆို ကိုကြီးပက်လက်နေပေး။ " "အင်း" အပေါ်ကဖိထားရာမှ ဘေးဘက်ကိုပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်သည့် ကိုကြီးထွန်းဖေကိုယ်ပေါ်သို့ ဖိုးအောင်တက်လိုက်သည်။ လန့်သလို ကြောက်သလိုမျိုးဖြစ်နေသည့် ကိုကြီးကိုပြုံးပြလိုက်ရင်း အရက်နံ့သင်းနေသည့် ကိုကြီးနူတ်ခမ်းညိုတွေကို ဆွဲစုပ်ကာ အနမ်းပေးလိုက်သည်။ "ဝု..အု.." "အင်း...ဟင်းဟင်းဟင်း" လက်တွေကလဲ ဗလာကျင်းနေသည့် ကိုကြီး၏ခန္ဓာကိုယ်တလျှောက် ပြေးလွှားပွတ်သပ်နေလိုက်၏။ ကိုကြီးက အလိုက်သိစွာဖြင့် ဖိုးထောင်၏အကိင်္ျကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်ကာ အဝတ်အစားတွေချွတ်ပစ်လိုက်၏။ ကိုကြီးနူတ်ခမ်းတွေကို ဆွဲစုပ်နမ်းနေရင်းမှ အောက်လျှောဆင်းကာ လည်ပင်းတွေကိုစုပ်တော့ ကိုကြီးဆီက ညည်းသံသဲ့သဲ့ထွက်လာ၏။ ထိုမှထပ်ဆင်းကာ ရင်ဘတ်ဆီကူးလာပြီး အညိုရောင်နိူ့တွေကို တလှည့်စီစုပ်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို သွားဖြင့် ခပ်ခွခွကိုက်လိုက်တော့... 'အ..ညီ ယားတယ်ဟ။ အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့ လုပ်မဲ့ဟာသာလုပ်ပါတော့" "ငြိမ်ငြိမ်နေပါကိုကြီးရ ကိုကြီးကောင်းအောင်လုပ်ပေးနေတာ။" ကိုကြီးနို့တွေကိုစို့ပေးနေရင်း လက်နစ်ဖက်က အောက်လျှောဆင်းကာပုဆိုးကိုချွတ်တော့ ကိုကြီးကအလိုက်သင့် ခါးကြွပေး၏။ နို့စို့နေရာမှဝမ်းဗိုက်ကိုဖွဖွစုပ်ပေးရင်း အောက်ဆင်းလာသည်။ ကိုကြီး မည်မျှခံစားနေရကြောင်းကို ထိပ်မှာလရည်ကြည်တွေစိမ့်ထွက်နေသည့်ကိုကြီးလီးက သက်သေခံပေးနေ၏။ "ချောဆီရှိလားကိုကြီး" "မရှိဘူးလေညီရ၊ အုန်းဆီတောင်အကိုမထားဘူး အိမ်မှာ။" "ဒါဆိုလဲ တံတွေးပဲသုံးတာပေါ့၊ စိတ်လျှော့ထားနော် ကိုကြီး" "အင်း" ဖိုးအောင်လီးက ကိုကြီးလီးကိုမမှီပေမဲ့ စံချိန်မှီလီးမျိုးဖြစ်သည်။ ခြောက်လက်မခွဲရှိပြီး လုံးပတ်က ဂျိုင်းလိမ်းဆီဘူးအရွယ်အစားပါ။ သန့်သန့်လေးထားသောကြောင့် ကိုကြီးလီးလို မညိုပဲ အဖြူရောင်သန်းပြီး ဒစ်က အနီရောင်ရဲနေ၏။ လက်ဖဝါးထဲ တံတွေးထွေးထည့်ပြီးလီးကိုပွတ်သလို ကိုကြီး၏ဖင်ဝသို့လဲ တံတွေးသုတ်ရင်း လက်ညိုးတစ်ချောင်းထိုးထည့်လိုက်သည်။ "အား..ညီ ဖြည်းဖြည်းနော် ဖြည်းဖြည်း။" "အခုမှ လက်ညိုးပဲထည့်တာလေအကိုရ၊ စိတ်လျော့ထားပါဆိုနေ ညီက ငြင်သာမှာပါ။" "အေးပါကွာ.." ကိုကြီးဖင်က ပါကင်မှန်းသိသာလွန်းစွာ ကြပ်သိပ်နေပေ၏။ ပေါင်ကြား၌ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း လက်ညိုးနှင့်လက်ခလယ်ပေါင်းပြီး နစ်ချောင်းပူးကလိရသည်၊ ထိုမှသာ လီးထိုးထည့်သည့်အခါ အဆင်ပြေပြီး အဝင်အထွက်အဆင်ချောမည်ဖြစ်လေသည်။ "ကိုကြီး ညီထည့်တော့မယ်နော်..စိတ်လျှော့ထားမှသက်သာမှာနော်" "အင်း ညီ။ လုပ်လုပ်" ကိုကြီးက မျက်စိမှိတ်ကာ လက်သီးဆုပ်ထား၏။ သူလဲ လက်ဖြင့် ကလိထား၍ ပွစိပွစိဖြစ်နေသည့်ကိုကြီးဖင်ဝမှာ လီးတေ့ကာ ထိုးသွင်းလိုက်ရာ စအိုနံရံများကိုပွတ်ဆွဲ၍ အတွင်းထဲဝင်ရောက်သွား၏။ "အား..နာတယ်ဟ ပြန်ထုတ် ပြန်ထုတ် မခံနိုင်ဘူး။" "အားလားလား..နာလိုက်တာဟာ.." ပေါင်နစ်ဖက်ကြွပြီး အတင်းရုန်းနေသည့်ကိုကြီးကို ကိုယ်လုံးဖြင့်ဖိထားရင်း နို့စို့ပေးနေလိုက်၏။ လီးကိုပြန်မထုတ်ပဲ အလိုက်သင့်စိမ်ထားရင်းဖြင့် လက်တစ်ဖက်က ငြိမ်ခွေနေသည့် ကိုကြီးလီးကိုကိုင်ပေးလိုက်သည်။ ခဏအကြာ ကိုကြီးငြိမ်သွားသည့်အခါမှ ပြန်ထလိုက်ကာ ဖင်ထဲထိုးထားသည့်လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်ထုတ်ရင်း ဒစ်နားရောက်ခါနီးမှာ ဖင်အတွင်းထဲပြန်ထိုးညှောင့်ပေးလိုက်၏။ "အင်း..ဟင်း..ဟင်း" "နာသေးလားကိုကြီး..နာသေးလား" "နည်းနည်းတော့နာသေးတယ်"

ဤပုံအတိုင်းဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်နေရာမှ ကိုကြီးငြိမ်သွားပြီး ငြင်းဆန်မှုမရှိတော့သည့်အခါမှ အဝင်အထွက် ခပ်သွက်သွက်လုပ်ရင်း အချိန်များစွာစောင့်မျှော်နေခဲ့ရသည့်ဖင်ကြီးကိုအားပါးတရလိုးခွဲနေတော့သည်။ "ဒီဖင်ကြီးကို ဒီလိုလုပ်ချင်နေခဲ့တာကြာပြီ..ကောင်းလိုက်တာကိုကြီးထွန်းဖေရာ..စီးကြပ်နေတာပဲဗျာ.." "ဖောင်း ဖောင်း " "ဘတ် ဘတ်" "အင်း..အင်း..အ ..ဟားး" "ဘွတ်..ဘတ် ဘတ်" ကြပ်သိပ်နေသည့်ဖင်ကြီးထဲ လိုးခွဲနေရသည့်လီးကြီးကိုကြည့်ရင်း အားမလိုအားမရစွာ ဘေးသို့ကားနေသည့်ပေါင်နစ်ဖက်ကို ပခုံးထက်တင်လိုက်သည်။ တင်ပါးကြားမှ စူထွက်လာသည့် ဖင်ဝကို အဆက်မပြတ်ဆောင့်လိုးရင်း ဒိုက်ထိုးသလို ဆက်ဆက်ဆောင့်နေမိလေ၏။ "ဖောင်း..ဖလွတ်" "ဘတ်..ဘတ်" "ကျြီ ကြီ်" "အင်း..ညီ" "ကောင်းလား ကိုကြီးထွန်းဖေ..ညီလိုးပေးတာ ကောင်းးလား" "အင်း..အင်း.ကောင်းတယ်" အိမ်ပုလေးထဲ၌ လီးနဲ့ဖင်ရိုက်ခတ်သံ၊ ဖိုးအောင်၏မာန်သွင်းသံ၊ ထွန်းဖေညည်းသံတို့ပျံ့လွင့်နေ၏။ ထွန်းဖေမှာလဲ မိမိစိတ်ဆန္ဒမပါပဲ ခံပေးလိုက်ရသောကြောင့် အစောပိုင်းမှာအသည်းခိုက်အောင်နာကျင်လှသော်လည်း အချိန်ကြာလာသော ခံစားမှုတမျိုးပေါ်လာပြီး ဖိုးအောင်၏ လက်မောင်းနစ်ဖက်ကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း မိမိဖင်ထဲတိုးဝင်လိုက် ပြန်ထွက်လိုက်လုပ်နေသည့် လီးကြီး၏အထိတွေ့ကို နှစ်သက်သဘောကျနေတော့၏။ နစ်ဦးလုံး အဝတ်ဗလာဖြင့် ချွေးစီးများကျသည်အထိ လိုးကြ ခံကြဖြင့် နာရီဝက်ကျော်လာသောအခါ ဖိုးအောင်လီးမှာ တောင့်တင်းလာပြီး ထိပ်ဝမှ လရည်များပန်းထွက်လာကာ ကိုကြီးဖင်ထဲပန်းထုတ်လိုက်၏။ တကိုယ်လုံးမှာရှိသည့် အားအင်များကုန်သွားသည့်အလား မောဟိုက်စွာဖြင့် ကိုကြီးထွန်းဖေနံဘေးလှဲချလိုက်သည်။ "မောသွားသလားညီ။" "အင်း..ဒါပေမဲ့ အရမ်းကောင်းတယ်..ဒီအခွင့်အရေး ညီစောင့်နေတာကြာပြီ။ နောက်လဲလိုးမယ်နော်." "ရတာပေါ့..လောလောဆယ်တော့ ညီပြီးရင် ကိုယ့်အလှည့်ပေါ့။" "ဟာ ကိုကြီး ခဏနားအုံးမယ်လေ။" "မရဘူးကွာ၊ ငါ့ကိုမစာမနာလုပ်ထားတဲ့ စောင်ခလေး၊ ဒီတခါ မင်းအလှည့်ပဲ" ပြောပြောဆိုဆို ကိုကြီးထွန်းဖေက မှောက်ခုံဖြစ်နေသည့် ဖိုးအောင်ကိုယ်ပေါ် ခွတက်လိုက်ကာ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ပခုံးကိုဖိထား၏။ ကျန်လက်တစ်ဖက်ကို တံတွေးထွေးထည့်ကာ လီးမှာသုတ်လ်ိမ်းပြီး ဖင်ဝကိုလဲ လက်ညိုးထိုးထည့်ပြီး ကလိနေ၏။ "အား..သေပါပြီဗျာ ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါကိုကြီးရ" "ဘာကိစ္စဖြည်းဖြည်းလုပ်ရမှာလဲ..အခု ငါ့အလှည့်ကွ.ဟားဟား" "ဖောင်း ဖောင်း..ဖွတ် ဖလွတ်" "ဘတ်..ဘတ်..ဘတ်" "အင့်..အိုး.." "ကြိုက်တယ်ကွာ ဒီဖင်..ရော့..ရော့.." "ဖောင်း ဖောင်း" "ကျွီ ကျွီ" ငြိမ်သက်သွားသည့်အိမ်ပုလေးမှာ ဒုတိယအကြိမ် ညည်းသံ ဘုသံများဆူညံစွာပေါ်ထွက်လာပြီး အိမ်လေးမှာလဲ နောက်တကြိမ်ထပ်ပြီး အသံမျိုးစုံမြည်ကာ လှုပ်ခါယမ်းနေတော့၏။ ပြီးပါပြီ... Credit:အငယ်ကောင်